نمایش مارمولک از شبکه چهار که اساسا دخلی به تغییر نگرش کلی مدیران رسانه ملی ندارد و در واقعیت امر آنچه می‌توان به دلایل و انگیزه پخش فیلم اشاره کرد، بیشتر معطوف به نگرانی از بایکوت رسانه ملی از طرف مردم و در خوش‌بینانه‌ترین حالت تغییر نگرش مدیران فعلی نسبت به پیام فیلم و به تعبیری تلاش برای بازسازی اعتبار و اعتماد عمومی از روحانیت است که در ذهنیت مردم به درست یا غلط مسبب معضلات و مشکلات و بحران‌های ریز و درشت اجتماعی و سیاسی می‌دانند.
فراستی گفت: برادران لیلا، فیلمی ضد خانواده است و اصلا فیلمنامه قوی و مناسبی ندارد.
سیلی لیلا سیلی نسلی به نسل دیگر است. سیلی نسلی که می‌خواهد زندگی کند بر نسلی که توهماتش برایش مهمتر از زندگی است و زندگی باید صرف رسیدن به این توهمات شود. نسل لیلا باید مانند باستان‌شناس خاک‌هایی که نسل پدران روی زندگی ریخته بودند کنار می‌زد و زندگی را از زیر خروارها خاک‌های فرهنگی بیرون می‌کشید.
به نظرم فیلم «برادران لیلا» در مدیریت پس از تولید و اکران دچار همان سندرم خودخواهی و تکبر شخصیت پدر فیلم شد.
لیلای فیلم برادران لیلا، علیرغم شخصیت دلسوز و همراه با برادرانش، متاسفانه نزد تماشاگر فیلم، از شخصیت جذاب و قهرمانی برخوردار نیست. چرا؟! چون خود او از اساس کاراکتری منفعل و عاصی دارد. از همان سکانس های آغازین، او مدام یا غُر می زند یا گریه می کند.
سومین ساخته سعید روستایی پس از ابد و یک روز و متری شیش و نیم با ارائه تصویری از یک خانواده رو به فروپاشی چندین موضوع را به عنوان خط اصلی دنبال می کند و در ادامه تاثیرات متقابل هر کدام بر دیگری و نهایتا بر هم را تنها نشان می دهد که اصلی ترین کارکرد هنر آشکارسازی برای درگیر کردن ذهن و درک مخاطب است.
آندره بازن می‌گفت وفاداری به یک اثرِ اقتباسی، خیانت به متن است. اما از آن بیش نیز می‌توان گفت وفاداری به واقعیتِ اقتباسی، خیانت به تخیل است. قطع نظر از آنچه در دنیای واقعی اتفاق می‌افتد، بینشِ فیلمنامه‌نویس اهمیت دارد که ذهنِ مخاطب را با ویترینی و شیرین کردن پایانِ حادثاتِ یک قصه به شدت تلخ به سوی برداشت‌های «تزریقی» نکشاند. چیزی که در فیلمِ «ملاقات خصوصی» از آن غفلت شده است.
سومین فیلم سعید روستایی را باید بهترین و کامل‌ترین اثر او دانست هر چند که این اثر نیز فاقد عیب و ایراد ساختاری و دراماتیک نیست.
روستایی قصه‌گویی درباره بدبختی‌های جامعه معاصر ایران را دوست دارد و آدم‌های قصه‌هایش همچون ترکیب گوناگون و متفاوت ایران امروز، جمع اضدادند.
مشکل اصلی برادران لیلا خیلی ساده است. مناسبات آدم‌های فیلم و گره اصلی فیلمنامه برای بیننده قابل‌باور نیست و این یعنی فیلمسازی اولترارئالیست در گام اول خودش را برای روایت داستانش نزد بیننده خلع سلاح کرده است. مناسبات شبه‌پدرخوانده‌واری که روستایی بر یک خاندان بزرگ در جنوب شهر تهران حاکم کرده برای بیننده قابل باور نیست.
افزایش قیمت بلیت سینما نه به نفع مخاطب است نه سینمادار و تنها یک برنده دارد و آن دولت است. مخاطب بلیت گران‌تر می‌خرد و سینمادار با افزایش قیمت‌ها به سختی نفس می‌کشد اما دولت از هر دو مالیات می‌گیرد. راه حل اما ساده است؛ حذف مالیات و ارائه طرح‌های تشویقی و حمایتی از سینماداران و سینماگران.
جدیدترین قسمتِ سریال «پوست شیر» بر محبوبیت و جذابیت این مجموعه نسبت به چند قسمت گذشته‌اش افزود؛ گویی قرار نیست التهابات و هیجان این سریال پایین بیاید. اما واقعاً چطور یک سریال می‌تواند جذاب باشد و جذاب بماند؟
امروز ما از یک طرف با جمعی سینماگر معترض، منتقد و متفکر روبه‌روییم در همه حرفه‌های سینما که در شرایط فرهنگی، سیاسی، اجتماعی امروز با مدیریت فرهنگی امروز، آینده‌ای برای سینمای ایران نمی‌بینند و همگی ناامیدند.
هوتن شکیبا نوروز امسال را با انتشار مجموعه پرمخاطب «مهمونی»، سال 1401 را به خوبی آغاز کرد و پس از آن در فصل تابستان، با دو فیلم خوب کارنامه‌اش «تی تی» ساخته آیدا پناهنده و «ابلق» اثر نرگس آبیار، روی پرده سینما نیز حضور موفقی داشت.
در بین 9 فیلم فارابی در فجر چه نخ تسبیح مضمونی، فرمی، ژانری و... می‌توان یافت؟ آیا می‌توان از «سلیقه فارابی» در گونه و قالب یا از «اولویت‌بندی» فارابی در مضمون و موضوع حرف زد؟ آیا فارابی پیش از ساخت این فیلم‌ها به مخاطب داشتن این فیلم‌ها و جذابیت عام آنها هم فکر کرده است یا بدیهی است که جز «کت‌چرمی» باقی فیلم‌ها با شکست سنگین در گیشه مواجه خواهند شد؟
قطعا هیچ سازمانی با برگزاری نمایشگاه آنهم بدون حضور اصحاب اصلی صنف، نمی‌تواند تصویر خود را در اذهان عمومی ترمیم کند خاصه آنکه چندی قبل درخواست فیلترینگ پلتفرم‌ها را صادر کرده باشد و حالا از همراهی و هم افزایی با پلتفرم‌ها بگوید؛ مگر می‌شود آن نامه‌نگاری‌ها را دید و قسم حضرت عباس را باور کرد؟
افزایش قیمت بلیت سینماها برای سال ۱۴۰۲، پیامدهای ناخوشایندی در بحث اقتصاد سینما و راندمان نشاط اجتماعی در پی خواهد داشت.
درصد قابل‌توجهی از تهیه‌کنندگان فعال سینمای ایران بسیار منفعلانه عمل می‌کنند. کارت و نام خود را خرج فیلم می‌کنند و نه بیشتر. حضور تهیه‌کننده در یک فیلم می‌تواند کیفیت اثر را تضمین کند؛ اما امروز از این نقطه بسیار دور هستیم. تهیه‌کنندگان بعضا یک پروژه حاضر و آماده حتی با حضور سرمایه‌گذار را می‌پذیرند که این حضور بی‌تاثیرترین حضور است. حتی بقیه کارها و پیگیری‌های اکران و جشنواره و غیره هم، همچنان بر دوش کارگردانان یا سرمایه‌گذاران خواهد بود.
در پی صدور مجوز بین المللی فیلم «قاتل و وحشی »کیوان کثیریان منتقد و نویسنده سینمایی در حساب شخصی خود در اینستاگرام از نمایش خارجی این فیلم انتقاد کرد.
زمانی که «تنگنا» نمایش داده می‌شود، یکی از اساتید دانشگاه این فیلم را دروغ می‌داند و می‌گوید در پرتو انقلاب سفید مردم در رفاه هستند و«تنگنا» سیاه‌نمایی بیش نیست. این حرف به گوش امیر نادری می‌رسد. او یک روز تاکسی می‌گیرد و استاد دانشگاه را با خود به محله‌های فقرنشین که لوکیشن فیلم بوده می‌برد و از او می‌پرسد این واقعیت هست یا نه؟ اینها حقیقتی است که من دستکاری نکردم.
اگر فیلمساز در پرداخت چنین ایده‌ای از ابزارهای دراماتیک دراختیار خود ازجمله همان موضوع جابه‌جایی سهوی فرزندان دو خانواده که ضرورت‌های نمایشی بعدی را ایجاب می‌کرد استفاده خلاقانه‌تر و فکر شده‌تری می‌نمود و اگر شاخ و برگ‌هایی نظیر دو پرستاری که در جابه‌جایی دو نوزاد سهوا مقصر بوده‌اند و عشق فکر نشده و بدون مقدمه بازپرس پرونده و پرستار جوان که ظاهرا به عنوان خرده‌پیرنگ به کار گرفته شده‌اند اتصال درست و دقیقی با خط اصلی داستان داشتند با محصولی بهتر و قابل دفاع‌تر مواجه می‌بودیم.
