رویکرد فیلمساز، نگاه سرد و بی رحمانه ای است که زندگی را در سخت ترین و ناامیدترین شکل ممکن تصویر می کند.
«سوءتفاهم» فيلمي درخور انديشيدن است و فيلم انديشه‌اي است كه مي‌شود در حوزه ارتباطات و به‌خصوص در حوزه گفت‌وگو آن را مورد تامل قرار داد.
درجهان کنونى با گسترش رسانه هاى گوناگون براى ارائه اطلاعات و مفاهیم فرهنگی، هنرى وسیاسى باید زبان ایجاز راجستجو کنیم.
پول کثیف یا حق‌السکوت؟! عمق فاجعه پولشویی در سینما یعنی اینکه هنرمند و عرصه رسانه را به این واسطه از پرداختن و نقد و اعتراض به فساد و رانت و اختلاس بازداشتن و با آلوده‌کردن هنرمند و سینما به پولهای کثیف، قفل سکوت بر لبان هنرمند زدن.
یکی از مباحث مهم و سرنوشت ساز برای سینما و جنبه های رسانه ای و تئوریک آن، مربوط به سیاسی شدن «نقد فیلم» به عنوان یکی از شیوه های تبیین و تفسیر فیلم محسوب می شود که در سال های اخیر در بخش نویسندگان سینمایی باب شده است و در این دوره از جشنواره فجر نیز نمودِ آشکاری داشت.
انگار بار دیگر سینماگرها به خاطر آوردند که بسیاری از استعدادهای جوان را باید از دل پلاتوهای مرکز شهر تهران، کشف و به سینما معرفی کرد.
اشکال آنجاست که برای خودت به واسطه آن نسبت فامیلی حق قائل باشی و بگویی: " ببینید چه رفتاری با قدیمی‌های این سینما می‌کنند. بعد یک سری آدم را دارند در برابر آن قدیمی‌ها بولد می‌کنند که یعنی واقعاً هیچ نقدی به فیلم‌های‌شان نیست؟ آنها همه فیلم‌های خیلی خوبی می‌سازند و ما فیلم بد می‌سازیم؟ "
مسعود بخشی کارگردانی که سابقه مستندسازی بسیاری دارد حالا در تازه‌ترین ساخته بلند داستانی خود یعنی «یلدا» موضوعی مستند مانند را به تصویر کشیده است.
«سمفونی نهم» آخرین ساخته سینمایی محمدرضا هنرمند کارگردان مطرح سینما و تلویزیون که حالا در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر شرکت کرده، سعی دارد روایت جدیدی از مرگ را ارائه کند. روایتی که در خلال داستان چند لایه و پر مضمون آن بعضا به کنایه تبدیل می شود.
فیلم سینمایی «جمشیدیه» با نگاهی به ماجرای قصاص، زندگی امیر و ترانه را روایت می‌کند، فیلمی که به نظر می‌رسد در نوع روایت خود برای جذب مخاطب خاص و عام دچار نوعی سردرگمی است.
سرخپوست فیلم کارگردان است، هوشمندانه و از روی تعقل پیش رفته، شخصیت پردازی کرده و با ظرافت تمام کاراکتری خلق کرده است.
سرگرد صمد مجیدی که مشکلاتی را در زندگی زناشویی خود دارد در پی یافتن ناصر خاکزاد یکی از سرکردگان توزیع مواد مخدر است. کشمکش سرگرد با همکارانش و رویارویی او با ناصر پس از دستگیری ماجراهای متفاوتی را رقم می زند.
«بیست و سه نفر» وام‌دار یک موضوع مستند و واقعی است که از قصه آن فیلم مستند هم ساخته شده و حالا این قصه که در ورژن مستند قرار گرفته و در قالب یک فیلم سینمایی ثبت شده از اهمیت بسیاری برخوردار است.
آخرین ساخته رضا میرکریمی فیلمی در تکریم خانواده است، خانواده‌ای که حتا داس مرگ هم نباید اعضا آن را از هم جدا کند.
بهرام توکلی هم مانند محمدحسین مهدویان در فضاسازی و روایت کردن قصه در لانگشات، کارگردان چیره دستی است ولی وقتی قرار است به یک کاراکتر نزدیک شود و روابط انسانی و دراماتیک را به شکلی تاثیر گذار به تصویر بکشد از تعریف کردن قصه خود درمیماند.
“طلا” فیلم تازه پرویز شهبازی گرچه خوش‌ساخت است و اجرای نسبتا قابل قبولی دارد، ولی با سطح کیفی نفس عمیق، عیار ۱۴ و حتی دربند فاصله دارد و توقع از شهبازی را برآورده نمی‌کند. یک قصه معمولی که به نظر شتابزده نوشته شده و باگ‌های منطقی در فیلمنامه کم ندارد.
اگر «مالاریا» را یکی از ضعیف ترین فیلم های کارنامه پرویز شهبازی به شمار آوریم، «طلا» می تواند بازگشت نسبتاً قابل قبول این کارگردان به فیلم های بهترش تلقی شود اما به باور من فیلمنامه ی این اثر در قیاس با کارهای شاخص و درخشان شهبازی چون «نفس عمیق»، «عیار ۱۴» و حتی «دربند» سر و گردنی پایین تر قرار می گیرد.
من هنوز متأسفانه فیلم «مسخره باز» واپسین بازی به نمایش درآمده استاد علی نصیریان را ندیده‌ام ولی از آنها که دیده‌اند، شنیده‌ام که بازی غیرمتعارفی از وی در این فیلم نقش بسته است و مگر جز این باید انتظار داشت؟ علی نصیریان است و کوهی از تجربه. هم روی صحنه و هم جلوی دوربین؛ یکی از استوانه‌های قرص و محکم تئاتر کلاسیک و سینمای ایران. در واقع آنها چندنفر بودند؛ نصیریان، انتظامی، مشایخی، فنی‌زاده و... که با ورودشان به سینما، در اواخر دهه 1340 با فیلم «گاو»، معیار‌های بازیگری سینمای ایران را تغییر دادند و برای نخستین بار که نه، به‌عنوان نخستین تجربه موفق، تماشاگر را با نوعی دیگر از بازیگری آشنا کردند.
پنجمین روز جشنواره، نمایش فیلم‌هایی با موضوع خشونت خانگی، قتل ناموسی، عذاب وجدان، قصاص و بخشش یا اعدام بود:
دیدن این فیلم جرم است برای اکثر تماشاچی های حرفه ای سینما، یک بازسازی ضعیف از آژانس شیشه ای ابراهیم حاتمی کیا است که برای مخاطب دهه ۹۰ ساخته شده است.
