نگاهی به فیلم «کفایت مذاکرات»؛ پایان راه خوش یک فیلمساز متخصص

چارسو پرس: فیلم سینمایی «کفایت مذاکرات» به کارگردانی سهیل موفق، نویسندگی حمزه صالحی و تهیه کنندگی سید ابراهیم عامریان از فیلم های حاضر در بخش سودای سیمرغ چهل و سومین جشنواره فیلم فجر امسال است.

امیر هندوانه فروشی که مشکلات اقتصادی فراوان گریبانش را گرفته و تحت فشار صاحبخانه اش نیز قرار دارد با دیپورت شدن برادر همسرش نادر وارد ماجراهای ریز و درشت زیادی می شود. چهارمین ساخته سهیل موفق کارگردان جوان سینمای ایران که در سه ساخته پیشینش موضوع و محور اصلی خود را بر پایه مسائل مرتبط با کودک و نوجوانان قرار داده فیلمی کاملا ناامید کننده است. «کفایت مذاکرات» که این بار فقط کودکان را برای جور بودن جنس داستان و فیلمش با خود همراه ساخته یک فیلم کمدی ویژه بزرگسالان است که تلاش کرده تا گوشه چشمی به گیشه سینمای ایران در اکران داشته باشد. هدف گذاری ای که با توجه به فیلمنامه ضعیف و ساختار ضعیف تر به احتمال قریب به یقین محقق نخواهد شد.

مهمترین مشکل «کفایت مذاکرات» را باید در فیلمنامه آن جستجو کرد؛ جایی که با انبوهی از اتفاقات ریز و درشت مواجهیم و همین اتفاقات هستند که درام را پیش می برند. وجود عنصر اتفاق، فی نفسه می تواند برای هر فیلمنامه ای آسیب زننده باشد مگر اینکه چنان ظرافتی در جای‌گذاری عنصر مذکور در فیلمنامه وجود داشته باشد که وقوع آن را در قصه برای مخاطب باور پذیر کند. اما زمانی که در قصه به صورت پی در پی با این عنصر مواجه می‌شویم معنایش این است که یک جای کار می لنگد و نویسنده فیلمنامه با پشت پا زدن به هر گونه منطق در روایت فقط می خواهد قصه اش را به شکلی که خودش می خواهد پیش ببرد و کاری هم به منطق و حساب و کتاب و استدلال و غیره هم نداشته باشد و همینجاست که ضربه سهمگینی به اثر وارد می شود.

ساختار هم به تاسی از فیلمنامه بسیار ضعیف و پریشان است. از بازی های بسیار بد و کلیشه ای و باری به هر جهت تا ریتم بسیار کند و نماهای اور لانگ و تدوین نامناسب که همگی در جهت ارائه یک محصول ضعیف و یک فیلم بد به خوبی عمل کرده اند. شاید یکی از دلایل این مساله را می‌بایست در ناآشنایی سهیل موفق با قواعد و فرمول های کمدی های بفروش اینچنینی در سینمای ایران جستجو کرد. چرا که وی با سه اثرش نشان داد به خوبی کودکان و دغدغه های امروزی آنان را می شناسد و می تواند یکی از فیلمسازان موفق و به روز سینمای کودک و نوجوان ایران باشد و مصداق هر کسی را بهر کاری ساخته اند در مورد وی صدق می کند که با روی گردانی از ژانر تخصصی و شاید مورد علاقه اش در سینما به هر دلیلی به سمت گونه جدیدی رفته و احتمالا با تاثیر پذیری از فیلم های پرفروش قبلی تهیه کننده اش تلاش کرده از نظرات مشورتی او هم بهره بگیرد و در نهایت نتیجه شده فاجعه ای به نام «کفایت مذاکرات» که نه فیلم کمدی است نه فیلم خانوادگی است نه فیلم اجتماعی و از آن طرف همه اینها هم هست و به همین دلیل اثر مذکور به احتمال قطع به یقین نمی تواند در اکران عمومی خود نیز هیچکدام از طیف های علاقه‌مند ژانرها و زیر ژانرهای مورد اشاره را راضی از سالن سینما خارج کند.

ای کاش سهیل موفق به حرکت در مسیر فیلمسازی برای سینمای کودک و نوجوان ادامه می داد و اسیر در باغ سبز فیلم های بفروش کمدی نمی‌شد. سینمای کودک و نوجوان ایران با «کفایت مذاکرات» یک کارگردان خوب دیگر خود را نیز از دست داد.»