نقد فیلم «پدر، مادر، خواهر، برادر»؛ بازگشت دلنشین جیم جارموش

هالیوود همچنان به طور منظم هر سال یک یا دو فیلم موزیکال مهم و پرسر و صدا تولید می‌کند که هنوز مخاطبان خودشان را دارند. فروش بالای فیلم «شرور» این را ثابت می‌کند. به‌خصوص که اولین بار است فیلمی بر اساس این نمایش موزیکال محبوب برادوی ساخته شده است. نقد فیلم «شرور» را در این مطلب بخوانید.

نخستین فیلم انگلیسی زبان پدرو آلمودوار همچون دیگر آثار این کارگردان اسپانیایی اثری تاثیرگذار و بحث برانگیز است. این فیلم که براساس رمان what are you going through نوشته سیگرید نونز ساخته شده، زندگی دو زن با بازی تیلدا سوئینتون(مارتا) که خبرنگار جنگ بوده و جولین مور(اینگرید) که نویسنده ای موفق است، را به تصویر کشیده و روایتی منحصر به فرد از مواجهه با مرگ خودخواسته را به نمایش می گذارد.

نقد فیلم «مجمع ‌کاردینال‌ها» – یا «ملاقات محرمانه» یا «نشست محرمانه»- (Conlave) را با بررسی همین رویکرد معمایی آغاز می‌کنیم.

اگر هنوز دهه ۱۹۹۰ بود و شان بیکر این فیلم را نمی‌ساخت، رؤیای امریکایی آنورا همچون جولیا رابرتس «زن زیبا» محقق می‌شد. اما بیکر می‌خواهد تصویر این رؤیای امریکایی را در ذهن شما مخدوش کند و یک دهن‌کجی بزرگ به سینمای هالیوود و تمام کمدی عاشقانه‌های جریان اصلی‌اش. در دنیای او، نه آنورا سیندرلاست و نه وانیا شاهزاده سوار بر اسب سپید و فیلمساز خیلی زود، این حقیقت را توی صورت مخاطبش می‌کوبد.

فیلم سینمایی A Complete Unknown با هنرنمایی تیموتی شالامی نمرات خوبی را از منتقدان دریافت کرده است.

نقدهای فیلم سینمایی Babygirl با بازی نیکول کیدمن منتشر شده و این اثر سینمایی نمرات بسیار خوبی را از منتقدان گرفته است.

«محفل» سراسر ایراد هم نیست. دو شخصیت اصلی داستان به قدر کافی جذاب هستند و محیط سرد ساخته شده توسط فیلم‌ساز هم یقه‌ی ما را می‌چسبد و رها نمی‌کند.

سازندگان «والاس و گرومیت: انتقام پنگوئن» از هیچ نظر کم نگذاشته‌اند؛ تکنیک‌های استاپ‌موشن فیلم خیره‌کننده است با فریم‌های فراوان که لحظه‌ای رخوت ندارند. از کارگردانی گرفته، تا میزانسن، بازی با رنگ‌ها در پس‌زمینه و مدل‌های کاراکترها، همه چیز در عین شادابی، همان حس نوستالژیک والاس و گرومیت سابق را دارد.

«ماریا» آخرین قسمت سه‌گانه پابلو لارائین، کارگردان چهل و هشت ساله شیلیایی، درباره زنان بانفوذ قرن بیستم میلادی است. نقد فیلم «ماریا» را در این مطلب بخوانید.

«بروتالیست» درام تاریخی، حماسی به کارگردانی و تهیه‌کنندگی بردی کوربت است و فیلمنامه‌اش را کوربت با همکاری مونا فستولد نوشته است. «بروتالیست» طراحی آمریکای پس از جنگ و تأثیراتی را که پایه‌های آن را شکل دادند، بررسی می‌کند. از ما می‌خواهد به این فکر کنیم که چطور «بروتالیسیم» می‌تواند در مورد چیزی غیر از معماری صدق کند.

لوسیوس که سال‌ها پیش مرگ ماکسیموس به دست عمویش را مشاهده کرده، باید پس از تسخیر خانه‌اش توسط امپراتوران قدرتمند روم، برای نبرد وارد کولوسئوم شود. در این بین او نگاهی به گذشته می‌اندازد تا قدرت مورد نیاز برای بازگرداندن شکوه گذشته رم را بیابد.

«رد وان» یک فرصت از دست رفته برای خلق یک فیلم اکشن-کمدی کریسمسی ماندگار است. فیلم در میان روایت کلاسیک و ژانر مدرن گیر افتاده است: نه آن‌قدر تازه و خلاقانه است که مخاطبان مدرن را جذب کند، و نه به‌اندازه کافی دلنشین و گرم است که حس اصیل کریسمس را به نمایش بگذارد.

رابرت زمه‌کیس، کارگردان تحسین‌شده‌ای که او را با فیلم‌های مهم تاریخ سینما همچون مجموعه «بازگشت به آینده»، «فارست گامپ» و «دورافتاده» می‌شناسیم، با فیلم «اینجا» یک بار دیگر تلاش می‌کند بلندپروازی‌هایش در استفاده از تکنولوژی در سینما را به رخ بکشد. اما بر خلاف کارهای تحسین‌شده پیشینش اینجا موفق عمل نمی‌کند و فیلم «اینجا» با وجود بهره بردن از یاران قدیمی او شکست می‌خورد.

در آستانه ورود به سال میلادی جدید، انیمیشن دیگری از کارگردان «مری و مکس» (Mary and Max) یک بار دیگر تحسین‌ها و تشویق‌ها برانگیخته است که به‌درستی و عمیقاً لایق آن‌ است. نقد انیمیشن «خاطرات یک حلزون» را در این مطلب بخوانید.

ظاهراً دوستداران ژانر هنوز نمی‌توانند باور کنند که جهان دیگر بلد نیست قصه عاشقانه تعریف کند یا عشق، به معنای رمانتیکش، دیگر خریدار ندارد. این دو فیلم عاشقانه هم درباره رابطه عاشقانه هست اما درباره عشق نیست. بیشتر درباره زنان در رابطه عاشقانه است. نکته مثبتش این است که از دوربین مردانه، یعنی نگاه مردانه به عشق فاصله گرفته، که با توجه به چرخش سینمای هالیوود به روایت‌های زنانه چندان تعجب‌آور هم نیست. نکته منفی‌اش این است که آن جادو را از سینمای عاشقانه گرفته است.

دیزنی، حال و هوای کریسمس و انیمیشن‌هایی که قطعا همه ما با آن‌ها خاطره داریم. با توجه به نزدیک شدن کریسمس، کمپانی دیزنی تصمیم به ساخت انیمیشن An Almost Christmas Story کرده است. اثری بامزه، شیرین و کوتاه که می‌شد خیلی روی آن کار کرده و داستان را باز کرد. به هر حال مهم‌ترین نکته‌ای که باید در نظر گرفت این است که An Almost Christmas Story اثری بسیار کودکانه است و نمی‌شود با دید بزرگسالانه به آن نگریسته و نقد کرد.

فیلم Goodrich اثری قابل قبول در ژانر کمدی-درام است که نسبت به آثار کمدی گیشه‌ای و رذل هالیودی جایگاهی بالاتر دارد و با نمایش اهمیتِ حضور جسمی و ذهنی یک فرد در خانواده، نسبت به آن آثار در جایگاهی بالاتر قرار می‌گیرد.

اگر فیلم «The Substance» را سینما بنامیم، توهین بزرگی است به همه هنرمندانی که در این زمینه فعالیت داشته‌اند. فیلمی که به‌شدت محتوا محور است و همه قواعد هنری سینما از جمله تکنیک، شخصیت‌پردازی، داستان و نوع روایت آن و در نتیجه فرم هنری را فدای محتوا کرده است. تکرار و تاکید بیش از حد کارگردان روی صحنه‌های منزجر کننده هم ابژکتیو بودن این مدیوم را زیر سوال می‌برد و هم ناخودآگاه ضد زن، ضد مرد و ضد انسانی کارگردان را نمایان می‌کند.

ویژگی اصلی فرنچایز «لبخند» در ترکیب متعادل دو عنصر نهفته است: این فیلم دقیقاً به ترسناک «روان‌شناختی» تعلق ندارد، اگرچه موضوعاتی مانند سلامت روان را لمس می‌کند. اما هدف هر دو فیلم اول و دوم در درجه اول سرگرم کردن بیننده است. دنباله فیلم لبخند این کار را انجام می‌دهد، زیرا موفقیت نسخه اصلی بودجه بیشتری را برای سازندگان آماده کرده است. بنابراین اگر قسمت اول را دوست داشتید، قسمت دوم را به همان اندازه هیجان انگیز خواهید یافت. اما اگر از اساس آن فیلم را دوست نداشتید، ادامه آن نیز بعید است که شما را شگفت زده کند.

فیلم It Ends with Us به کارگردانی جاستین بالدونی فیلمی درام-عاشقانه است که براساس رمانی به همین نام ساخته شده است. این فیلم موفق شده با فروشی ۳۵۰ میلیون دلاری، ۱۳امین فیلم پرفروش سال تا بدین لحظه لقب بگیرد و با اختلاف فاحش، بالاترین فروش را در میان آثار درام و عاشقانه سال داشته باشد.