فیلم «پدر، مادر، خواهر، برادر» تازه‌ترین اثر جیم جارموش، در جشنواره ونیز ۲۰۲۵ با استقبال منتقدان روبه‌رو شد. این درام سه‌گانه خانوادگی با بازی ستارگانی چون آدام درایور، کیت بلانشت، ویکی کریپس، تام ویتس و شارلوت رمپلینگ، روایتگر لحظه‌های طنزآمیز و در عین حال تلخ از روابط میان والدین و فرزندان است. جارموش با بهره‌گیری از لحن مینیمالیستی و نگاه شاعرانه‌اش، پرتره‌ای تازه از خانواده و فاصله‌های پنهان میان نسل‌ها ترسیم می‌کند.
فیلم مرا به دوزخ بکشان یا همان «Drag Me to Hell» در سال ۲۰۰۹ توسط سم ریمی نویسندگی و کارگردانی شد. این پروژه اولین پروژه‌ی ترسناک این کارگردان در بازه‌ای حدود دو دهه بود و همچنین اولین فیلمی بود که پس از پروژه The Gift دیگر درباره‌ی مرد عنکبوتی محسوب نمی‌شد. پس از ساختن سه تا از بزرگترین فیلم‌های دهه ۲۰۰۰، ریمی می‌خواست که مقیاس کار خودش را کوچک‌تر کند و به سبکی رجوع کند که در ابتدا سبب شهرت او به عنوان یک فیلم‌ساز شده بود.
در این مطلب نقد فیلم «ترساننده ۳» (Terrifier 3) را با تمرکز بر تاکید فیلم‌ساز بر ادغام بین کلیشه‌های مختلف زیرگونه‌های متفاوت ژانر وحشت را بخوانید.
بدون شک سینمای هالیود بدون جان فورد یک روایت ناقص است. فراتر از این باید گفت، یکی از نام‌هایی که سینمای کلاسیک با آن شناخته می‌شود «جان فورد» است.
در این نوشتار نگاهی می‌کنیم بر اولین فیلم بلند نیکلاس لارسن به نام Mother, Couch که با هنرنمایی ایوان مک‌گرگور و ریس ایفانز و بر اساس رمانی به همین نام اثر جرکر ویردبورگ توسعه یافته است.
فیلم «Wolfs» کمدی هدر رفته‌ای است. دو بازیگر نقش اصلی که به‌تنهایی می‌توانند بار طنز یک اثر سینمایی را به دوش بکشند، اسیر فیلمنامه ضعیف و کارگردانی ضعیف‌تر «جان واتس» می‌شوند که او را از سری فیلم‌های «مرد عنکبوتی» با بازی «تام هالند» به خاطر داریم.
فیلم Caddo Lake، چیز تازه‌ای برای گفتن ندارد، نه در داستان نه در روایت، به طوری که برجسته‌ترین نکته‌ی آن، تنها بازی لورن آمبروز در نقش فرعی به شمار می‌رود. با این حال اگر به فیلم‌های سفر یا بهتر بگویم، جابه‌جایی در زمان علاقه‌مندید، مخصوصاً اگر فاکتور علمی‌تخیلی نه بر اساس تکنولوژی، بلکه بر اساس ذات خود طبیعت عمل کند، مطمئناً تماشای این فیلم می‌تواند سرگرم‌تان کند. برای باقی تماشاچیان، فیلم نه قصه‌ی جدیدی دارد و نه روایت تازه‌ای، و با همان رویاپردازی در طول روز می‌توانید داستان‌های تازه‌تری نسبت به این فیلم خلق کنید.
فیلم سینمایی Venom: The Last Dance نقدهای پایینی از منتقدان دریافت کرده است.
در نقد انیمیشن «تبدیل‌شوندگان یک» (Transformers One) به این می‌پردازم که چطور فیلمی چنین خوش‌ساخت که شایسته‌ی دیده‌شدن است، می‌تواند قربانی تبلیغات اشتباه خود بشود.
فیلم The Crow (2024) یک عقب‌گرد بزرگ نسبت به نسخه اصلی آن در سال ۱۹۹۴ است. «کلاغ» ضعف‌های فراوانی در فیلمنامه دارد و تصمیماتی که گرفته شده است باعث شده نه تنها با اثری با کمترین شباهت نسبت به کمیک بوک و فیلم اورجینال روبه‌رو باشیم که حتی با فیلمی ضعیف طرف باشیم!
همیشه بر این باور بوده‌ام که یک اثر هنری بدون تکنیک، به اثری بد و حتی ضعیف تبدیل می‌شود. اما یک اثر بدون فرم، اصلا اثر هنری نیست. این موضوع از دیرباز نیز چنین بوده.
Lee، تلاش کرده تا تاثیرات عمیق و تراژیک جنگ جهانی دوم را از طریق صحنه‌های جنگی به شکلی هنری و در عین حال واقع‌گرایانه نشان دهد. این صحنه‌ها نقش مهمی در بیان پیام‌های کلیدی فیلم دارند، که به مضامین خشونت، بی‌رحمی جنگ و تاثیرات آن بر انسان‌ها می‌پردازند.
شاید اگر انتشار «برادران» را به دسامبر موکول می‌کردند، تأثیر بیشتری می‌گذاشت. البته برای ما که با سیستم تقویم میلادی پیش نمی‌رویم، «برادران» می‌تواند در حد یک کمدی خانوادگی جمع‌وجور برای تعطیلات باشد که وقتی همه‌ی خانواده دور هم جمع شده‌اند و به یک فیلم خانوادگی بی‌حاشیه نیاز دارند، در کنار هم ببینند و به کسی هم برنخورد.
«ماده» از همان زمان اولین نمایشش در جشنواره‌ی کن ۲۰۲۴ تبدیل به اثری جنجالی شد؛ بسیاری دوستش داشتند و برخی هم به خاطر حجم خشونتش ملامتش کردند.
نقد انیمیشن «ربات وحشی» را در این مطلب بخوانید.
داستان جوکر قابل تامل بود، اما این فیلم و فیلمنامه اقتباسی، چنگی به دل نمی‌زد.
نقد فیلم «بیتل‌جوس ۲» یا همان «بیتل‌جوس بیتل‌جوس» (Beetlejuice Beetlejuice) را با بررسی شیوه‌ی کار تیم برتون در ساختن این جهان جنون‌آمیز آغاز می‌کنیم.
در نقد «سیلمز لات» به این می‌پردازم که چرا با وجود خلاقیت بصری، فیلم از کلیشه‌ها رنج می‌برد و در مسابقه با زمان، محکوم به شکست است.
نقد فیلم «سه دختر او» را در این مطلب بخوانید.
«کروکدمن» می‌توانست به سبک فیلم‌هایی مثل «آیین» (The Ritual) یا بازی‌های ویدیویی شبیه «اوت‌لست» (Outlast) حس تعلیق خود را تشدید کند؛ انگار که سایه‌ی کروکدمن همیشه دنبال هل‌بوی و تام است. اما فیلم «پسر جهنمی: کروکدمن» با اینکه از نظر تکنیکی فیلم ترسناک به حساب می‌آید، از نظر منطقی امکان ندارد شما را بترساند
«پلتفرم» فیلم شعاری‌ای بود. «پلتفرم ۲» حتی شعاری هم نیست. یعنی شعارهای خودش را نقض می‌کند. از هیچ نظر هم حرف تازه‌ای نمی‌زند. فیلمی سیاه و ناامیدکننده است که حتی آینه بودنش را هم نمی‌توانی بپذیری.
