«آرامش در حضور دیگران» اثر ماندگار ناصر تقوایی، فیلمی است که با تکیه بر فرم و ساختار، جهانی انتقادی و روان‌شناختی خلق می‌کند. این تحلیل بر نقش حیاتی معماری فضای روایت (خانه سیروس طاهباز) به‌عنوان پیکره‌ای فعال برای نمایش وضعیت روانی شخصیت‌ها تأکید دارد؛ جایی که پله‌ها محور میزانسن بوده و تقابل میان نظم و فروپاشی را نشان می‌دهند.
در فیلم سینمایی «مست عشق» تلاش برای هم مسیر شدن با قهرمانان در مسیر قهرمانی‌شان بی‌ثمر می‌ماند با این وجود فیلم همچنان وجه لطیف و رویکرد معمایی کارهای حسن فتحی در سریال سازی را حفظ کرده است.
ملاقات با جادوگر که با ریتم تندی آغاز شده بود در اواخر، ریتمش را از دست داد و افول کرد. چیزی که از این اثر بعید بود در حالیکه مخاطب انتظار داشت، فیلم ریتمش را از دست ندهد.
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی علی رغم برخی اقدامات مختلف از انشقاق بین اصحاب فرهنگ و هنر و حاکمیت رنج می‌برد بنابراین به چهره‌ای نیاز دارد که بتواند فضای فرهنگی کشور را سازماندهی و متحول کند و مسیر ناهموار را پرشتاب‌ترو هموارتر کند.
گویی بازمانده‌های دولت سیزدهم در وزارت فرهنگ و ارشاد، آخرین دست و پاهای خود را می‌زنند تا سلطه سلیقه و گفتمان خود بر تقدیر سینما را به‌زعم خود تدبیر کنند.
آن سال‌ها مخاطبان عادی سینما تصور نمی‌کردند بازیگری مثل بهمن مفید تحصیلکرده تئاتر و هنر باشد. دانستن و ندانستن این موضوعات برای تماشاگری که برای تفریح و سرگرمی و فراموش کردن به سینما می‌رفت اهمیتی نداشت. این ذهنیت که بازیگران سینمای تجاری را گروهی آدم الکی خوش و باری به هر جهت تشکیل می‌دهند، جریان غالب سینمای رویاپردازی حقنه می‌کرد که به سادگی و وفور فیلم می‌ساخت و منتفع می‌شد.
روزنامه اعتماد نوشت: آقای وزیر! حالا که روزهای پایانی حضور خود را در این وزارتخانه طی می‌کنید حداقل لطف کرده قبل از خداحافظی با میز و صندلی وزارت، یک بار هم که شده به این سوالات مهم پاسخ بدهید.
فروش فیلم پول وپارتی صرفا به خاطر کمدی بودن فیلم و پیشینه کارگردان اثربوده و فیلم ارزش سینمایی خاصی نداردبه عبارت دیگر فروش یک اثر نشانه کیفیت آن نیست. این فیلم شاید شوخی‌های زننده و جنسی نداشته باشد اماشوخی‌های آن درابتذال کم ازآن شوخی‌ها ندارد.
«پول و پارتی» آخرین ساخته سعید سهیلی با بازی ساعد سهیلی و پردیس احمدیه است که روزهای اکران عمومی خود را سپری می‌کند؛ اثری که قصد داشته سینمای هند را ایرانیزه کند، اما خروجی آن فیلمی ماقبل از سینمای بالیوود شده است.
ساعت ۶ عصر را نمی‌توان نقد کرد، چون کسی نمی‌تواند با آن وارد چالشی جدی شود که حالا در این چالش طرف کار بایستد یا روبه‌روی آن. با چیزی طرفیم که اساسا معنای فیلم سینمایی نمی‌دهد و این حکمی نیست که براساس سلیقه من یا شما صادر شود یا براساس یک دیدگاه به‌خصوص راجع‌به هنر و سینما استنتاج شده باشد. این حکم بدیهی است که با استناد و ارجاع به بدیهی‌ترین اصول و چهارچوب‌های هنر سینما می‌شود به آن رسید.
مشکل اصلی ساعت 6 صبح پرداخت و اجرای ضعیف مدیری از سوژه‌ای است که فی‌النفسه سوژه بدی نیست اما همین سوژه نسبتا خوب آدم کاربلدی می‌خواهد تا با پرداختی درست آن را تبدیل به فیلمی پرکشش نماید. «ساعت 6 صبح» بار دیگر این فرضیه را اثبات می‌کند که مهران مدیری برای ساخت یک اثر ماندگار احتیاج به زمان بیشتری به اندازه یک سریال دارد و زمانی که قرار است یک داستان را در طول90 دقیقه جمع و جور کند عاجز می‌شود.
دقایق پایانی فیلم که صحنه در تصرف نویسنده، کارگردان و بازیگر است، جذابیت‌هایی دارد که از فیلم‌های معمول پلیسی ایرانی انتظار ندارید، هر چند از شخصیت مهران مدیری دور نیست، اما این دقایق آخر از پس حل و فصل چالش‌های مهم فیلم از آن جمله شخصیت‌پردازی‌های ناقص، خرده‌داستان‌های رها شده، منطق داستانی ضعیف و شلوغی بی‌معنی صحنه بر نمی‌آید.
دومین ساخته سینمایی حسین دوماری و پدرام پورامیری، نسبت به فیلم نخست‌شان (جان‌دار)، چند گام به عقب محسوب می‌شود.
فیلم سینمایی «شین» درامی است دلهره‌آور با مایه‌های ترسناک که تلاش شده با تکیه بر یک ماجرای واقعی از بستری ایرانی و اینجایی برای بسط مفهوم ظلم و تاوان سنگین آن از گذشته تا حال بهره ببرد.
دومین ساخته سینمایی مهران مدیری به‌واسطه عدم‌طراحی راهکارهایی موجه در هنگام بحران، به فیلمی با ریتم کند تبدیل شده که نمی‌تواند انتظارات حداقلی مخاطب را پوشش دهد.
وقوع اعتراضات اجتماعی و همدلی گروهی از هنرمندان با معترضان، در هیچ جامعه‌ای دور از ذهن نیست. اتفاقی که پاییز ۱۴۰۱ نیز در ایران رخ داد. در آن مقطع زمانی، مجموع شرایط به گونه‌ای پیش رفت که عده‌ای ازجمله برخی هنرمندان «مهاجرت» را به گزینه‌های دیگر ترجیح دادند. هنرمندان مهاجر که حمایت خود را از معترضان به شیوه‌های گوناگون ابراز کرده بودند در جامعه جدید، با موقعیتی متفاوت از آن‌چه در ایران داشتند روبه‌رو شدند.
فیلم «آبی روشن» دومین اثر سینمایی بابک خواجه‌پاشا پس از فیلم «در آغوش درخت»، در زمره فیلم‌های معناگرا با نگاهی عرفانی و جاده‌ای است.
فیلم روایت ناتمام سیما یکی از آثار جدید به نویسندگی و کارگردانی علیرضا صمدی است که متاسفانه از الگوی اصغر فرهادی پیروی کرده و در این زمینه هم موفق عمل نکرده است.
در یک نگاه واقع‌بینانه تاریخی، سنت ستاره‌سازی حاکم بر سینمای ایران بعد از کودتای 28 مرداد عمدتا در مجموعه آثاری که نگاه عامه‌پسند را مدنظر داشت، موضوعیت پیدا می‌کرد. روی همین اصل، بازیگرانی که آن دوره تاریخی را شامل می‌شوند، در کنار آن محبوبیت عوامانه‌ای که مخاطب‌شناسی خاص خودش را می‌طلبید، نتوانستند پا فراتر بگذارند و در تاریخ سینمای ایران حضوری ماندگار داشته باشند.
علیرضا معتمدی در «چرا گریه نمی‌کنی؟» باز هم بخشی از زندگی شخصی و تجربه‌های تلخ و سهمگین خود را مقابل چشمان ما تماشاگران عرضه می‌کند، اما تاثیرگذاری فیلم فقط محصول نمایش این ویرانی و زخم درمان نشده نیست.
محمدمهدی اسماعیلی، اگرچه در کلام خود را حامی همه اهالی فرهنگ و هنر میدانست اما شواهد نشان میدهد که در عمل چنین نبود
