در اختتامیه بیست و هفتمین دوره جشنواره «ریندنس» لندن، جایزه بهترین فیلم اول این جشنواره به سحر مصیبی برای مستند «صفر تا سکو» رسید.

فیلم «حوا، مریم، عایشه» محصول سینمای افغانستان و به تهیه‌کنندگی کتایون شهابی به عنوان نماینده سینمای این کشور در نود و دومین دوره جوایز سینمایی اسکار انتخاب شد.

علیرضا جلالی تهیه‌کننده سینما که این روزها فیلم «چاقی» را بر پرده سینما دارد، ضمن گلایه از نحوه اکران این فیلم مدعی شد عده‌ای فیلم‌های اینچنین را زمین می‌زنند، تا گروهی دیگر فیلمشان بفروشد!

«کیارستمی و عصای گمشده» به کارگردانی محمودرضا ثانی فینالیست جشنواره «اوراسیا» روسیه شد.

با رونمایی از فیلم مستند «تمام چیزهایی که جایشان خالی ست» روز دوشنبه ۸ مهرماه در موزه سینما، اکران آن در سینماهای گروه «هنر و تجربه» آغاز می شود.

آتیلا پسیانی به عنوان یکی از بازیگران فیلم سینمایی «سلفی با دموکراسی» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی علی عطشانی انتخاب شد.

جدیدترین ساخته سینمایی مارتین اسکورسیزی با بازی رابرت دنیرو، جو پشی و ال پاچینو سرانجام با شروع جشنواره نیویورک به عنوان فیلم افتتاحیه این رویداد سینمایی روی پرده رفت.

«ریچارد جِوِل» جدیدترین فیلم کلینت ایستوود در فصل جوایز سینمایی روی پرده می‌رود.

امیر دژاکام نویسنده و کارگردان تئاتر قصد دارد نمایش کمدی «پنجره ای رو به آسمان» را برای اجرا آماده کند.

سهیلا گلستانی با نمایش جدید حمید پورآذری و لیلی رشیدی همکاری می‌کند.

سیاوش پاکراه در جدیدترین تجربه خود نمایش «من» را از ۲۴ مهر در تالار مولوی روی صحنه می‌برد.

نمایش «اصل ۴۴ قانون اساسی» با کارگردانی مریم اسماعیلی از ۱۱ مهر در سالن انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه می‌رود.

هفتمین جشن آکادمی سمندریان شامگاه جمعه ۵ مهرماه برگزار و طی آن ۳ هنرمند عرصه تئاتر ایران نشان این آکادمی را دریافت کردند.

پوستر نمایش «سه کیلو ۲۵۰ گرم» به کارگردانی محسن نجارحسینی منتشر شد.

سیامک احصایی قصد دارد نمایشی را در قالب کاری کارگاهی با حضور جوانان تئاتری که به موضوع خواب و کابوس می‌پردازد، تولید و اجرا کند.

نمایش «رویاهای دم صبح» به تهیه کنندگی آنا نعمتی در کارگاه نمایش مجموعه تئاتر شهر به صحنه می رود.

نتایج مرحله اول ایده‌های ارسالی(تولیدات تازه) به بخش دیگرگونه‌های اجرایی سی و هشتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر اعلام شد.

«نامه‌هاي استاني من» را- كه نامش آشكارا ارجاعي است به كتاب «نامه‌هاي استاني» فيلسوف فرانسوي، بلز پاسكال- شايد بتوان شخصي‌ترين ساخته سيوراك نيز در نظر گرفت. فيلمي كه داستان پسري جوان به اسم اتي‌ين را تصوير مي‌كند كه براي تحصيل در رشته‌ فيلمسازي از ليون رهسپار پاريس مي‌شود. سفري كه به اُديسه‌اي فردي بدل مي‌شود به منظور شناخت: بازنگري و بازانديشي خويشتن، كشف و بازيابي جهان پيرامون و تلاش براي فهم و بازتعريف توامان عشق به سينما و زنان.

تا روزي كه روي صحنه تئاتر مدرسه نرفته بودم از مدرسه وحشت داشتم. بازي‌ها و دلبستگي‌‌هاي دوران كودكي‌ام شبيه همسالانم نبود و مي‌توانم بگويم بي‌آنكه متوجه باشم حقيقتا از تنهايي رنج مي‌بردم. در مدرسه شاگرد بدي نبودم اما وقتي براي اولين ‌بار روي صحنه رفتم، محل اجراي نمايش برايم به معبد تبديل شد. كشف 10 سالگي‌ام يعني «خيمه شب بازي» و «مبارك» كه تمام اين سال‌ها عشقم را نثارش كرده‌ام جهان من را به كلي دگرگون كرد.

هنرمندان چپ و ماركسيست در شوروي و اروپاي شرقي در ابتداي قرن بيستم به تئاتر مستند پرداختند و اروين پيسكاتور آلماني هم با استفاده از اسناد و مدارك واقعي و فيلم‌هاي مستند در جست‌وجوي «تماشاگران توده‌اي» بود؛ يعني تئاتري داراي حرف‌ها و مسائل توده مردم براي توده مردم. جالب است كه ژيگا ورتوف مفاهيمي مانند «سينما چشم» و «سينما حقيقت» را به وجود آورد كه كمك شايان توجهي هم به شناخت «تئاتر مستند» مي‌كند.