صابر ابر اجرای نمایش خود را از روز سه شنبه، سوم تیر ماه از سر می‌گیرد.

فیلم قرقیزستانی «سیاه، قرمز، زرد» برنده جایزه بهترین فیلم جشنواره بین‌المللی فیلم شانگهای ۲۰۲۵ شد.

بلیت سینماها از امروز اول تیر به صورت نیم‌بها عرضه می‌شود.

مجموعه تئاتر شهر و تالار هنر با صدور اطلاعیه‌هایی مجزا اعلام کردند که فعالیت خود را از روز یکشنبه یکم تیر ماه آغاز می‌کنند.

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در اطلاعیه‌ای خبر داد که همه مراکز هنری و سینمایی کشور از روز شنبه ۳۱ خرداد ماه فعال است.

راسل کرو از آن دست بازیگرانی‌ست که نقش‌ها را فقط بازی نمی‌کند، بلکه آن‌ها را تسخیر می‌کند. چه در میدان گلادیاتورها باشد، چه پشت میز یک نابغه‌ی ریاضی یا در قامت پلیسی خشن، همیشه حضوری سنگین، پرتنش و فراموش‌نشدنی دارد. در این مطلب، ۱۰ نقش برتر او را مرور کرده‌ایم؛ نقش‌هایی که نه‌تنها جوایز و تحسین‌ها را برایش به ارمغان آوردند، بلکه جایگاهش را به‌عنوان یکی از نمادهای سینمای معاصر تثبیت کردند.

در دنیای فیلم‌نامه‌نویسی، بدشانسی همیشه با یک نسخه ضعیف از متن نمی‌آید. گاهی بهترین اثرت را می‌نویسی، همه چیز طبق برنامه پیش می‌رود و حتی بازخوردها عالی‌ست… اما دنیا بیرون از صفحه کاغذ، نقشه دیگری برایت کشیده است. این روایت نویسنده‌ای‌ست که فیلم‌نامه‌ای شخصی، عمیق و تأثیرگذار درباره تنهایی مردان نوشت، اما هم‌زمانی تلخ آن با ترورهای واقعی در آمریکا، مسیرش را برای همیشه تغییر داد.

معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام کرد: تا اطلاع ثانوی، تمام آثار نمایشی به صحنه نخواهد رفت و اجراهای صحنه‌ای موسیقی و فعالیت گالری‌ها از امروز (جمعه 23 خردادماه) متوقف می‌شود.

الیکا عبدالرزاقی پس از تجربه «هملت»، این‌بار با اجرایی موسیقی‌محور از تراژدی جاودان «شاه لیر» در سالن اصلی تئاتر شهر حاضر شده است؛ نمایشی پر زرق‌وبرق و پُر بازیگر که میان فرم، احساس، و موسیقی، لیر را با مخاطب طبقه متوسط امروز آشتی می‌دهد.

در روزگاری که تئاتر رسمی کشور در گرداب ابتذال، سانسور و سرمایه‌سالاری فرو رفته، اجرای نمایشی ساده اما تأمل‌برانگیز از گروهی دانشجوی مشهدی در تالار مولوی، بار دیگر نشان داد که تئاتر دانشگاهی هنوز نفس می‌کشد. نمایش «کولر» با نگاهی بی‌پیرایه اما عمیق، تصویری از تنهایی، شکست روابط اجتماعی و گسست انسان معاصر از مفهوم دوستی ارائه می‌دهد؛ آن هم در بلندترین نقطه یک خانه، جایی که کولر از کار افتاده اما «بامداد خمار» هنوز در پی نسیمی از رفاقت است.

نمایش عزادار به کارگردانی امیر نجفی با بهره‌گیری از ساختار پست‌دراماتیک و نگاهی روان‌تحلیلی، روایتی پرتنش از سوگ، فقدان و فروپاشی نقش‌های خانوادگی ارائه می‌دهد. اثری که به‌جای نمایش مرگ، به بازنمایی خالی‌بودن و تقلای بی‌ثمر برای پر کردن آن می‌پردازد؛ روایتی تراژیک و گروتسک که تماشاگر را در چرخه‌ای بی‌پایان از انکار و شبیه‌سازی گرفتار می‌کند.

نمایش جغد به نویسندگی و کارگردانی سعید حسنلو، اقتباسی ایرانی و جسورانه از فیلم «زندگی دیگران» است؛ نمایشی با طراحی صحنه‌ای نوآورانه و بازی‌هایی چشمگیر که به‌ویژه در ارائه مفهوم «نظارت» و «خفقان» در فضای سیاسی و هنری موفق عمل می‌کند. حسنلو با نگاهی زن‌محور، فراتر از روایت انسانی فیلم اصلی، تمرکزش را بر سانسور، سرکوب و حق حذف زنان در تئاتر مردسالارانه امروز معطوف کرده است.

«زیبا صدایم کن» با بازی در مرز باریک میان گناه، پشیمانی و جبران، قصه پدری را روایت می‌کند که در تلاش برای ترمیم گذشته‌ای شکست‌خورده، به درون آتش تناقضات درونی خود شیرجه می‌زند. فیلمی انسانی از رسول صدرعاملی که پرده از شکنندگی انسان در برابر خاطرات و رابطه پدر-دختری پاره‌پاره‌شده برمی‌دارد.

حسین پاکدل با نمایش تازه‌اش، «امر ملوکانه»، تماشاگر را به سفری عاشقانه در دل تاریخ ایران می‌برد؛ از دربار قاجار تا کودتای رضاشاهی، از استبداد و طاعون تا زنانی که صدای اعتراض‌شان را در دل سنت فریاد می‌زنند. گفت‌وگویی صمیمی در عصری بهاری با کارگردانی که تاریخ را از نگاه عشق و اخلاق بازمی‌نویسد.

در میان اجراهای متنوع هشتمین جشنواره ملی تئاتر دانشجویی «اردیبهشت» دامغان، نمایش «خط چشم» به کارگردانی نازنین سالاری‌فر، با اقتباسی خلاقانه و رادیکال از «کودک مدفون» سام شپارد، به اثری متفاوت بدل شد. نمایشی که با درآمیختن گروتسک، ابزورد، و طنزی سیاه، فروپاشی یک خانواده ایرانی را در فضایی بارانی و جفنگ، با لحنی جسورانه و اجرایی خوش‌ریتم به تصویر کشید.

نمایشنامه «فعل» محمد رضایی‌راد از آن دست آثاری است که بیش از آن‌که بر صحنه تئاتر جان بگیرد، در ذهن مخاطب زنده می‌شود. اثری موجز، نمادین، عمیق و چندلایه که با بهره‌گیری از عناصر زبان، تاریخ، عرفان و روان انسان، روایتی تامل‌برانگیز از تنهایی، عشق و رهایی می‌آفریند؛ روایتی که هم صحنه دارد و هم سایه، هم کلمات دارد و هم سکوت، هم اکنون است و هم تاریخ.

پس از جنجال بلیت ۳ میلیون تومانی کنسرت روزبه نعمت‌اللهی و واکنش وزارت ارشاد، مسئله قیمت‌گذاری بلیت کنسرت‌ها دوباره به صدر اخبار بازگشت. نگاهی به مقایسه قیمت بلیت در ایران و کشورهای مختلف جهان نشان می‌دهد که یک ایرانی برای حضور در یک کنسرت، باید بیش از ۸ درصد درآمد ماهانه‌اش را کنار بگذارد؛ رقمی که دو برابر میانگین جهانی است. این در حالی است که نه کیفیت اجراها تضمین شده و نه نظام قیمت‌گذاری بر اساس تجربه و مهارت خواننده است.

از «موچین» تا «پوست شیر»، نمایش خانگی ایران مسیر عجیبی را طی کرده است؛ مسیری که با سلطه بی‌چون‌وچرای کمدی‌ها آغاز شد و حالا به انحصار جنایی‌ها ختم شده. در پنج سال گذشته، بیش از ۸۵ سریال ساخته شده‌اند؛ اما تنوع ژانری به‌شدت کاهش یافته، تاریخی‌ها به حاشیه رفته‌اند و کمدی‌ها نفس‌زنان فقط در اینستاگرام دیده می‌شوند. آنچه می‌بینیم، تصویری‌ست از صنعتی گرفتار سندرم «اثر موفق» و غرق‌شده در سری‌سازی‌های تکراری، بی‌آنکه برنامه‌ای برای آینده داشته باشد.

ترمیم نسخه‌های باکیفیت فیلم‌های مهم ایرانی فرصتی‌ است برای بازخوانی تاریخ سینما، اما چرا این اتفاق به سنتی مداوم تبدیل نمی‌شود؟ نگاهی به فیلم‌هایی که باید پیش از فراموشی احیا شوند: از «سرب» کیمیایی تا «ارتفاع پست» حاتمی‌کیا.

جوکر، روزگاری آغازگر موجی تازه در سرگرمی پلتفرمی بود، اما حالا نشانه‌های واضحی از فرسایش را نشان می‌دهد. اگر احسان علیخانی نتواند از این وضعیت گذر کند و به فرم‌های تازه، قصه‌گویی معاصر، یا نگاه خلاقانه‌تری روی آورد، احتمالاً باید بپذیریم که برای جوکر – و شاید برای خود علیخانی در عرصه نمایش خانگی – این "اینجا دیگر آخر راه است."