نقد فیلم «کریستی»؛ داستان دلگرم‌کننده دو برادر که زخم‌های زندگی در سیستم مراقبت اجتماعی ایرلند را ترمیم می‌کنند

چارسو پرس: در حاشیه‌ی خاکستری شمال کورک، داستانی شکل می‌گیرد که به‌مرور با رنگ امید روشن می‌شود. «کریستی» یک فیلم کلاسیک از نوع بلوغ و رشد شخصیت است؛ اثری با ساختاری آشنا اما حسی اصیل و نگاهی انسانی به اجتماع. این فیلم نخستین تجربه بلند برندن کنتی است که بر اساس فیلم کوتاه سال ۲۰۱۹ خود، گسترش یافته و به یک درام اجتماعی گرم و صمیمی تبدیل شده است.

بازگشت برادران در دنیایی بی‌رحم

کریستی، نوجوانی ۱۷ ساله با نگاهی سرد و اخمو، سال‌هاست که میان خانه‌های مختلف در سیستم نگهداری اجتماعی جابه‌جا می‌شود. پس از مرگ مادرش و چند تجربه شکست‌خورده در خانه‌های موقت، اکنون پناهی موقت نزد برادر ناتنی‌اش، شین، پیدا کرده است. خانه‌ای ساده، خانواده‌ای کوچک، و فاصله‌ای عاطفی بزرگ میان دو برادر که هر دو زخم‌های کودکی‌شان را در دل دارند.

رابطه‌ای شکننده اما انسانی

شین که اکنون پدر شده و زندگی آرامی را برای خود ساخته، حضور برادر کوچک را باری اضافه می‌بیند. اما در این تنش، استیسی (شریک زندگی شین) با نگاهی گرم و انسانی وارد عمل می‌شود تا دو برادر را به درک متقابل برساند.

نجات از خشم با هنر و دوستی

کریستی، در میان فضای پرتنش خانه، با گروهی از نوجوانان محلی آشنا می‌شود؛ از جمله روبوت، نوجوانی جسور و با اعتماد‌به‌نفس که با ویلچر حرکت می‌کند و در عین حال، نیروی محرک جمع دوستانه‌شان است. از سوی دیگر، زنی به‌نام پلین که دوست قدیمی مادرش بوده، به او محبت مادری نشان می‌دهد و فرصتی برای کسب مهارت آرایشگری فراهم می‌کند. استعدادی که به‌صورت خودآموخته در او شکل گرفته و حالا می‌تواند آینده‌اش را تغییر دهد.

اینجا بخوانید: نقد فیلم‌های خارجی

دو راهی میان امید و سقوط

در بستر روایتی پر از جزئیات واقع‌گرایانه، کریستی در دو راهی انتخاب میان آینده‌ای سالم یا لغزیدن به‌سمت دنیای بزهکاری قرار می‌گیرد. گرچه در ظاهر با ملودرامی آشنا طرفیم، اما بازی درخشان دنی پاور در نقش کریستی با چهره‌ای سرشار از شکنندگی، و اجرای متین دیارمید نویس در نقش شین، فیلم را از کلیشه فراتر می‌برد.

نگاه بصری بی‌تکلف

کنتی که پیش‌تر با موزیک‌ویدئوی معروف «Take Me to Church» از هوزیر نامزد جوایز MTV شده بود، در این فیلم با نگاهی ساده اما زیباشناسانه، از محیط سرد شهری تصاویر گرم و انسانی خلق می‌کند. دوربین کولم هوگان بیشتر بر چهره‌ها و نگاه‌ها تمرکز دارد؛ چهره‌هایی که داستان‌هایی ناگفته با خود دارند.

نتیجه‌گیری

«کریستی» نه شعاری است و نه سانتی‌مانتال. فیلمی است درباره درد، رهایی، هنر و دوستی. در جهانی که کودکان و نوجوانان زیادی در حاشیه مانده‌اند، این اثر نگاهی انسانی به آنها دارد و می‌گوید: لبخند، هرچند کوچک، می‌تواند پایان یک چرخه درد باشد. لبخند کریستی در پایان فیلم، چیزی شبیه به «هللویا» است؛ آرام، ساده و پر از امید.