چارسو پرس: فیلم «شهر ممنوعه» ساخته‌ی گابریله ماینتی، کارگردان فیلم متفاوت «اسمم جیگ رباته»، اثری‌ست که از همان سکانس اول، تماشاگر را در موقعیتی غریب اما آشنا قرار می‌دهد. با یک فلش‌بک در چین و آموزش کونگ‌فو، همه چیز نوید یک فیلم رزمی کلاسیک را می‌دهد، اما با باز شدن درِ رستوران و آشکار شدن کوچه‌های رم، مخاطب با نوعی فیلم رزمی مهاجرتی چندفرهنگی مواجه می‌شود — چیزی که می‌توان آن را یک اسپاگتی ایسترن نامید.
داستان و روایت: قصه‌ی نجات یا بازگشت به ریشه؟
در قلب روایت، «می» (با بازی یاسی لیو)، زنی جوان و آموزش‌دیده در کونگ‌فو است که در جست‌وجوی خواهر بزرگ‌تر خود، یون، از چین به رم آمده است. خواهرش، قربانی شبکه‌ای از قاچاق انسان و استثمار جنسی شده و «می» برای نجات او، راهی مبارزه‌ای خونین و بی‌رحم می‌شود.
اما در لایه‌های زیرین، داستان چیزی فراتر از یک مأموریت شخصی‌ست. این فیلم بازتابی از بحران هویت مهاجران، روابط ازهم‌گسیخته‌ی خانوادگی و برخورد فرهنگ‌هاست. شخصیت «می» نمادِ زنی‌ست که در مرز میان سنت شرقی و هرج‌ومرج غربی، هم به دنبال رهایی خواهر است و هم شاید خودش را از چنگ گذشته آزاد می‌کند.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم Sham | تریلری دادگاهی از تاکاشی میکه که پیچیدگی‌های خود را قربانی می‌کند
سبک و صحنه‌های اکشن: یک چرخش بومی بر فرمول شرقی
ماینتی در خلق صحنه‌های رزمی سنگ تمام گذاشته است. آنچه این فیلم را از آثار هم‌ژانر متمایز می‌کند، بومی‌سازی هوشمندانه ابزار و محیط در صحنه‌های مبارزه است. از سی‌دی شکسته تا رنده‌ی پنیر و ماهیتابه‌ی چدنی، همه چیز در خدمت صحنه‌هایی پویا، فیزیکی، و سرشار از خلاقیت بصری قرار دارد.
مبارزات با دوربینی لرزان ولی هدفمند فیلم‌برداری شده‌اند که انرژی و بی‌قراری شخصیت اصلی را بازتاب می‌دهند. این صحنه‌ها بی‌آنکه به جلوه‌های ویژه وابسته باشند، با ترکیب تدوین سریع و طراحی حرکات واقعی، حس ملموسی از خشونت و خطر را منتقل می‌کنند.
رخورد فرهنگ‌ها: تضاد، ترجمه، همزیستی
یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های فیلم، برخوردهای زبانی و فرهنگی میان «می» و ساکنان رم است. او حتی یک واژه ایتالیایی نمی‌داند، و گفت‌وگوهایش با شخصیت‌هایی چون «مارچلو» یا مادر او، از طریق مترجم انجام می‌شود — و این محدودیت زبانی به طنز و گاه تراژدی موقعیت دامن می‌زند.
ماینتی با ظرافت نشان می‌دهد که چگونه مهاجرت نه‌تنها جغرافیا، بلکه زبان بدن، ارزش‌ها و حتی ساختارهای عشقی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. رابطه‌ی پیچیده میان یون و پدر مارچلو، که به‌جای رسوایی، به بازتعریف مرزهای خانواده و عشق می‌انجامد، یکی از نقاط عطف فرهنگی فیلم است.
بیشتر بخوانید: نقد فیلم Inside | نبرد درونی سه زندانی در درامی متفاوت از سینمای استرالیا
بازی‌ها و شخصیت‌ها: قهرمان زن جدید
یاسی لیو، بدل‌کار و بازیگر نقش اول، بی‌آنکه دیالوگ زیادی بگوید، موفق می‌شود شخصیتی شکل دهد که همزمان شکننده و انفجاری‌ست. بازی فیزیکی و بدن‌محور او به‌شکلی باورپذیر، درد، خشم و اراده را منتقل می‌کند. «می» ممکن است در ظاهر زنی بی‌ادعا باشد، اما به‌زودی تبدیل به یک ماشین مرگ انسانی می‌شود — نه از روی عطش خشونت، بلکه به‌خاطر انگیزه‌ای عمیق‌تر: عشق و رهایی.
مارچلو، به‌عنوان ضدقهرمانی آرام و نچسب، توازن دراماتیکی خوبی با «می» دارد. برخلاف کلیشه‌های عاشقانه، رابطه آن‌ها هرگز به نقطه‌ای کلاسیک نمی‌رسد؛ بلکه بیشتر از جنس همدلی و درک متقابل است — گامی واقعی‌تر در دنیای چندپاره‌ی امروز.
نتیجه‌گیری: ضربه‌ای از شرق در قلب رم
فیلم «شهر ممنوعه» ترکیبی‌ست از ژانرهای محبوب و مضمون‌هایی کمتر دیده‌شده. در کنار صحنه‌های اکشن تماشایی، فیلم نگاهی عمیق به هویت، ازخودبیگانگی، مهاجرت، و مفهوم خانواده دارد.
گابریله ماینتی با این فیلم نشان می‌دهد که اکشن، فقط زد و خورد نیست؛ بلکه می‌تواند وسیله‌ای برای بیان رنج، خاطره و تلاش برای بقا باشد.
این فیلم نه‌تنها یک تجربه‌ی سرگرم‌کننده‌ی سینمایی‌ست، بلکه دعوتی‌ست برای تأمل درباره‌ی جهانی که در آن، همه چیز مجاز است... اما چه چیز واقعاً مهم است؟
منبع: variety
نویسنده: نسرین پورمند
