وقتی یک جراح می‌خواهد عمل کند، هر بار برای آن مجوز نمی‌گیرد. وقتی یک جراح و متخصص مدرکش را می‌گیرد، این همان مجوزی است که برای فعالیت‌اش به او می‌دهند و اگر خطایی بکند آنگاه به سازمان نظام پزشکی ارجاع داده می‌شود. ما در سینما هم به چنین قوانین و سازوکارهایی نیاز داریم.

شهاب‌الدین حسین‌پور که کارگردانی نمایش «گالیله» را به عهده دارد، اجرای این اثر را ادای دینی به حمید سمندریان می‌داند که هرگز نتوانست آن را روی صحنه ببرد. او با انتقاد از اداره کل هنرهای نمایشی به دلیل عدم حمایت مالی از نمایشش، گفت: برای اجرای «گالیله» از چند سال پیش تا امروز پانصد میلیون تومان هزینه کرده‌ام.

فریدون جیرانی فیلم ساز و تحلیل‌گر و کارشناس سینما، با مازیار میری نویسنده و کارگردان طی گفت وگویی به بررسی وضعیت سینما در شرایط حاضر پرداختند واین پرسش را مطرح کردند که فیلم سازان اجتماعی دراین شرایط چه باید کنند؟ آیا می‌شود یک نسل را حذف کرد و خواسته‌شان را نادیده گرفت؟

برای من سوال است که چرا کارگردان‌های شناخته شده ما درخواستی برای فیلم ساختن ندارند؟ من فکر می‌کنم خودمان کم آورده‌ایم، حداقل باید کمی صبورتر و آرام‌تر گام‌برداریم تا جا بیفتیم، این جامعه اصلا جامعه دو سال گذشته نیست، از هر نظر تغییر کرده است.

با مرتضی علیزاده، کارگردان فیلم بیبدن درباره اولین اثر بلند سینمایی‌اش حرف زده‌ایم و او از چالش‌هایی که برای پرداخت به چنین موضوعاتی داشت‌ نکات قابل توجهی بیان می‌کند. بخشی از این چالش‌ها طبیعتا مربوط به مدیریت فرهنگی است و بخشی دیگر از مواجهه فیلمساز با مخاطبانش برمی‌خیزد.

این روزها «مست عشق» به پدیده‌ای سینمایی در حوزه اکران و نمایش تبدیل و با استقبال مخاطب و فروش بالا همراه شده است. بخشی از این اقبال به‌دلیل موضوع فیلم است که برای نخستین‌بار در سینمای ایران شاهد اثری درباره شاعر و عارف بزرگ ایرانی، مولانا جلال‌الدین بلخی هستیم و رابطه حیرت‌انگیز او با شمس تبریزی و دلیل دیگر را باید حضور بازیگران ستاره و سلبریتی‌های سینمای ایران و ترکیه دانست که یک تجربه تازه در فیلمسازی مشترک است. بااین‌حال مواجهه با فیلم، روایتی دوگانه داشته است. برخی مرعوب «مست عشق» شدند و از تماشای آن به وجد آمدند و برخی نقدهای تندی بر آن کرده‌اند.

طی ادوار گذشته بیشتر مسوولان سینمایی در ابتدای ریاست و وزارت به شهرستان‌ها آمده‌اند و سخن از تغییر و تدبیر و ریل‌گذاری تازه در سینمای شهرستان‌ها گفته‌اند و معتقد بودند بر مبنای این سیاست‌ها، اتفاقات خوبی در چهار سال آینده در حوزه شناسایی استعدادها، پتانسیل‌ها و برابری فرصت‌ها و تولید فیلم حرفه‌ای و... اتفاق خواهد افتاد، اما بعد از چهار سال علی مانده و حوضش.

انتظار همه ما این است، افرادی که در این سطح مدیریتی قرار می‌گیرند و در هیئت‌مدیره یک پلتفرم عظیم هستند، کافی بود اشاره کنند که بعضی از تهیه‌کنندگان یا بازیگران به تعهدشان یا اخلاقیات پایبند نیستند. در این صورت نه‌تنها کسی ایرادی نمی‌گرفت، بلکه تأیید هم می‌کرد.

زمانی بود که در جشنواره‌های مهم خارجی هر سال فیلمی به صورت رسمی از ایران داشتیم. در حال حاضر فقط بگیر و ببند و توبیخ است که چرا فیلم‌ها بدون مجوز در جشنواره‌های خارجی شرکت می‌کنند و وزارت ارشاد مجبور است جلوی این فیلم‌ها را بگیرد. درحالی که باید فضای کار برای سینماگران باز شود تا فیلم‌ها در مسیر رسمی و بدون دعوا در چنین رویدادهای معتبری شرکت کنند.

مهرداد فرید با اشاره به اینکه فروش بالای فیلم‌های سینمایی دستاورد سینماگران است، تأکید کرد: تنها در صورتیکه اکثر فیلم‌های سینمایی به فروش نسبتاً خوبی برسند و یک منحنی نرمال در نمودار فروش آثار سینمایی ایجاد شود، می‌توان آن را دستاورد دولت دانست.

از یک‌طرف می‌توانیم این‌طور نگاه کنیم که ما انتظاری از آرتیست‌ها داریم، باید کاری را انجام بدهند، جامعه چنین انتظاری از آنها دارد، اما یک بار هم از سمت دیگر به ماجرا نگاه کنیم. معمولا در چنین ادواری که خلق کردن کار دشواری است، اساسا یک‌جور آزادی آفرینش سلب شده، چیزی که فکر می‌کنی و دوست داری برپا کنی، برای تو امکان‌پذیر نیست. من همیشه به این فکر می‌کنم، به ناگزیر یکی از راه‌هایی که پیش روی هنرمندان است انزوا یا کنار کشیدن از یک‌جور عرصه حیات اجتماعی است، چون قادر نیست چیزی را که شاید ما از او توقع داشته باشیم برآورده کند. او به یک آزادی آفرینش فکر می‌کند.

فرزاد موتمن با اشاره به این‌که در سینمای ایران تنوع ژانر وجود ندارد ابراز امیدواری کرد بخش خصوصی بتواند دوباره در سینما جان بگیرد و تهیه‌کنندگان از سرمایه شخصی خود برای فیلم‌ها هزینه‌ کنند.

داریوش فرهنگ: متاسفانه عصر ظرافت جایش را به عصر جهالت داده و نه‌فقط در ایران، بلکه آن طرف دنیا هم اینطور است. شما به دهه 60 تا 70 آن طرف و رمان‌ها و فیلم‌ و سریال‌ها و موسیقی و شعر و نقاشی نگاه کنید و به مملکت خودمان هم نگاه کنید و به الان هم نگاه کنید. یک آَشفته‌بازاری رخ داده و همه اینها هم پشت یک سپر دفاعی به نام مردم است. من روی این نکته تاکید دارم و اصرار می‌ورزم که اولا این کلمه مردم هیچ هویت مشخص و شفافی ندارد و یک تصویر مجازی است.

مدیر کل هنرهای نمایشی درباره آخرین وضعیت حریم تئاتر شهر و چالش های برخی جشنواره ها سخن گفت.

کارگردان فیلم «بی بدن»: فکر نمی‌کردیم برای این فیلمنامه پروانه ساخت دریافت کنیم خیلی به سازمان سینمایی رفت و آمد داشتیم، اما به هر سختی بود با پیگیری‌های شبانه‌روزی و تلاش‌های تهیه کننده فیلم، پروانه ساخت این فیلم را دادند از آن زمان که سینما مخاطب را درگیر می‌کرده مدت‌هاست گذشته، آنقدر پلتفرم و بسترهای نمایشی ظهور و بروز پیدا کرده‌اند که سینما در مقابل آنها بسیار عقب است.

جابر قاسمعلی معتقد است صنعت در سینمای ایران شکل نگرفته و سینمای نفتی و ممیزی دو عامل اصلی بحران در سینمای ایران هستند و برای بهبودی وضعیت باید دخالت‌های دولت در سینما به حداقل برسد.

هنر و تئاتر این روزهای ایران، موضوع نیازمند آسیب‌شناسی کم ندارد. موضوعاتی که یکی از برجسته‌ترین آن‌ها نسبت دولت با هنر و تئاتر این روزهای ایران است و موجب پیش آمدن سوالاتی از این دست می‌شود که چه اتفاقی رخ داده است که بخشی از اهالی تئاتر چنان از نزدیک شدن به هر آن‌چه نسبتی با هنر دولتی و هنرمندان دولتی داشته باشد، گریزانند که اساساً عطای بودن در این حوزه را به لقای آن بخشیده و صحنه را ترک گفته‌اند.

در قسمت بیست‌وچهارم مجله تصویری «قاف»، محمدمهدی اسماعیلی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، میهمان اکبر نبوی سردبیر این مجله تصویری بود. فایل تصویری و صوتی این دفتر از مجله قاف، دوشنبه‌شب 20 فروردین‌ماه از طریق شبکه‌های اجتماعی منتشر شد. متن این گفت‌گو را در ادامه بخوانید.

گفت‌وگو با محمد حمزه‌ای از چرایی ساخت فیلم و عدم اکران سراسری آن آغاز شد و به مصائب ساخت فیلم اجتماعی و عدم تناسب ببین تولید آثار سینمایی و نمایش عمومی آنها ختم شد. او که این روزها اثرش روانه اکران آنلاین شده، معتقد است تجربه نمایش آثار سینمایی به صورت اکران آنلاین تجربه شکست‌خورده‌ای است و تفاوت چندانی با عرضه غیرقانونی فیلم‌های سینمایی ندارد. گفت‌وگوی ما را در ادامه می‌خوانید.

حالا دیگر سینمای ما رنگ و بویی ندارد فردین و بهروز وثوقی‌اش مهاجرت کردند، ترانه علیدوستی و فاطمه معتمدآریای آن ممنوع‌الفعالیت هستند و کیومرث پوراحمد و داریوش مهرجویی‌اش هم زیر تلی از خاک خفته‌اند و از طرفی سینما و هنر ایدئولوژیک هر روز پر رنگ‌تر می‌شود و همین سبب شده تا احمد طالبی‌نژاد بگوید مدیران فرهنگی ما کاملا سیاسی هستند.