نمایش «سه خواهر»، به نویسندگی محمد چرمشیر و کارگردانی نگین ضیایی که اثری اقتباسی از «سه خواهر» چخوف محسوب می‌گردد، در پی چاره‌جویی این مسئله است که به آنچه بی‌واسطه مشاهده و دیده می‌شود تا چه اندازه می‌توان اعتماد و آن را تفسیر به رأی داشت.
وقتی اجرای ˝الیور توییست˝ را می‌بینی دیگر به کم و کیف آن کاری نداری، بلکه از این همه شیدایی و ایثار این جماعت به هنر نمایش شگفت زده می‌شوی و سر تعظیم فرود می‌آوری.
در متن اصلی، ننه‌دلاور شخصیتی ناهماهنگ، ضدونقیض و فرصت‌طلب‌تر از ننه‌دلاور زهرا صبری دارد که این البته فی‌نفسه نقص محسوب نشده و به سلیقه و خوانش کارگردان مربوط است. ننه‌دلاور زهرا صبری بسیار مادرانه‌تر و در عین‌حال متزلزل‌تر از ننه‌دلاور برشت است.
آنچه در نمایش ترانه‌های محلی آنچه به چشم می‌آید این است که تماشاگر، ضمن لذت از نواهای فولکلوریک و انتزاعی، با مفاهیم اشعاری لطیف و ایضا گفتار و کردار نمایشی قصه‌ای مربوط به شخصیت‌های فیلم که (قطعاتی از آن روی پرده پخش می‌شود) را می‌بیند و با آن همراه می‌شود.
اصغر خليلي با نگاهي به كنوانسيون ژنو و حقوق كودكان كار نمايش «اليور تويست» را با تركيبي از بازيگران حرفه‌يي و جمعي از دانشجويان و فارغ‌التحصيلان تئاتر در تالارحافظ به روي صحنه مي‌برد. آنچه در تحليل و زير متن اين نمايش به چشم مي‌خورد همين عدم حمايت از كودكان كار است كه مورد توجه اين كارگردان قرار گرفته است.
˝یه کلیک کوچولو˝ سه نمونه از کل جامعه‌ی متناقض و پرتضاد کنونی ما است. تضاد بین سنت و تجدد.
فاوست نمایشی فرم‌گراست در اتکا و متناسب با اندیشه‌ای که درخور زمان و ضرورت اجتماع باشد. نوعی دراماتورژی درخور تامل از سوی حمیدرضا نعیمی سوار بر متن کلاسیک گوته آلمانی است، هرچند پایان گوته قابل‌قبول‌تر است تا پایانی که نعیمی نوشته و به اجرا درآورده است.
امیرقهرمانی منتقد تئاتر در نوشته ای نظر خود درباره نمایش «ننه دلاور و فرزندان او» را نوشته است. او نقدهای زیادی به این نمایش دارد البته در چند مورد هم تعریف‌هایی از بازی برخی شخصیت‌ها داشته است.
محمد یعقوبی که این روزها نمایش ˝دل سگ˝ را در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه دارد، طی سال‌ها اخیر علاقه‌اش را به موضوع اقتباس نشان داده است.
˝وآنک انسان˝ که این روزها در تالار مشایخی روی صحنه است یک تک‌گویی نمایشی درباره زندگی و مرگ وزوُلُود میرهولد کارگردان و بازیگر روسی است.
فاوست اسیر و برده علم است. حال و روز خود و هدف زندگی را گم کرده است. آنچنان که بوی تعفن گرفته و حتی سگی ولگرد نیز از همنشینی با او ابا داشته، بر نشیمنگاهش، چون دیوار خرابه ای ادرار می کند. در این وادی حرمان و از خود بیخود ی است که فاوست به بیهودگی می رسد
نمایش ˝سیستم گرون هلم˝ به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی که این روزها در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه است؛ نمایشنامه‌ای ساده‌انگار در اجرای یک مفهوم پیچیده است.
اشکان صادقی که این روزها نمایش ˝گون‌گولا˝ را در سالن استاد انتظامی روی صحنه برده، این نمایش را یک رئال اجتماعی می‌داند و معتقد است این شیوه بیش از دیگر گونه‌های نمایشی می‌تواند مخاطب را درگیر اثر کند.
˝فاوست˝ به کارگردانی حمیدرضا نعیمی بر اساس نمایشنامه‌ای از گوته نویسنده آلمانی روی صحنه رفته است.
˝سیستم گرون هلم˝ نام نمایشی است از نویسنده‌ای اسپانیایی به نام گالچران که این نمایشنامه را در آغاز دهه نخستین سال ۲۰۰۰ نوشته است. اجرای این نمایش در اسپانیا و بیش از سی کشور، این نویسنده را به شهرتی جهانی رسانده است.
نمایش ˝یوبیستومه˝ نیما نادری، مربوط به احوالات آدم‌های دهه شصت است که با گذشت سه دهه بدون مصلحت‌اندیشی مورد قضاوت قرار گرفته است.
حیف، حیف... این مرثیه‌ای است که بازیگران زن نمایش «دولیتر در دو لیتر صلح» با صدای بلند فریاد و ضجه می‌زنند. مرثیه آدم‌هایی که زیر خاک خوابیدند و آنها زنده ماندند تا تقاص خون آنها را پس بگیرند. پیروزی برای آنها، در ریختن خون طرف مقابل تعریف شده است و تا خون دشمن به خاک نریزد، داغ عزیزانشان سرد نمی‌شود.
آنچه در نمایش دن‌کامیلو رخ داده تضاد و رویارویی کمیک در باطن اثر است. چالش آدم‌هاست که کمیک است و برای همین «دن‌کامیلو» یک کمدی آسان اما قابل بازتولید است که ماهیتا لحظه‌ها و موقعیت‌های کمیکش ایجاد کشمکش می‌کنند و به لحاظ دراماتیک پیش‌رونده هستند.
˝ردپای صورتی˝ نمایشی برگرفته از پلنگ صورتی مشهور است که این روزها باب شده بر اساس متون و آثار نمایشی (فیلم، سریال و پویانمایی) دیگران چنین آثاری برای صحنه آماده و اجرا می‌شود. بنابراین در حال حاضر مرسوم است که تبادلاتی برای انجام آثار نمایشی صورت گیرد تا بر اساس مدیوم‌ها و متون دیگران آثار تازه‌ای به صحنه آورده شود. شاید مشکلی در این رد و بدل شدن‌ها نباشد که این ظاهر قضیه است. افراد سطحی‌نگر شاید به راحتی پذیرنده هر اتفاقی باشند.
فيروزي توانسته تا حدود زيادي به آنچه در پي تجربه كردن بوده، دست يابد. گرچه اجراي او مي‌توانست با حذف برخي زايدات به اجرايي تميزتر و كامل‌تر بدل شود اما همين حالا هم فرمي قابل‌قبول دارد كه در تناسب با محتوا مي‌تواند تماشاگر را درگير كند.
نمایش ˝ من، آنتیگونه و دیگران˝ سوسن رحیمی اگرچه نگاهی به تراژدی ˝آنتیگونه ˝سوفکل دارد اما پایانی امید بخش را نوید می‌دهد.
