نمایش مارمولک از شبکه چهار که اساسا دخلی به تغییر نگرش کلی مدیران رسانه ملی ندارد و در واقعیت امر آنچه می‌توان به دلایل و انگیزه پخش فیلم اشاره کرد، بیشتر معطوف به نگرانی از بایکوت رسانه ملی از طرف مردم و در خوش‌بینانه‌ترین حالت تغییر نگرش مدیران فعلی نسبت به پیام فیلم و به تعبیری تلاش برای بازسازی اعتبار و اعتماد عمومی از روحانیت است که در ذهنیت مردم به درست یا غلط مسبب معضلات و مشکلات و بحران‌های ریز و درشت اجتماعی و سیاسی می‌دانند.
دیگر نه از عددسازی و جعل آمار کاری برمی‌آید، نه می‌شود سر سرمایه‌گذارهای تازه‌کار را بسادگی شیره مالید. قیمت تولید معقول و دستمزدها منطقی خواهد شد. هر کسی در این بازار سالم می‌تواند به قدر هوش و عرضه و توان و خلاقیتش رقابت کند و شاید دیگر شرافت معادل تنگدستی نباشد.
اتمی‌کیا اما در «خروج» بر خلاف «آژانس شیشه‌ای» نمی‌تواند خواسته شخصیت اصلی معترض خود را محقق کند، چون زمانه عوض شده، سیاست‌ها تغییر کرده، موضع‌گیری‌ها دیگر همان موضع‌گیری‌ها نیست، گرد و خاک جنگ حسابی خوب خوابیده و رزمنده آن روزگار پس سفیدی ریش و موی خود پنهان و مجبور به سکوت و تحمل ظلم می‌شود.
«خروج» علاوه بر مبارزه برای باز کردن مسیری تازه در سینمای ایران و هموار کردن راه برای ورود سایر فیلمسازانی که متقاضی اکران آنلاین آثار خود هستند، باید با کسانی هم که به دنبال عرضه نسخه‌های غیرمجاز و کپی شده این فیلم هستند، مبارزه کند.
«خروج» اثری معترض است. بله، پیکانش سوی دولت است، و این سیاست این روزها خیلی نرخ روز است، اما همه می‌دانیم که سطحِ اعتراضِ سینما نمی‌تواند از این بالاتر برود؛ ما اجازه داریم به دولت اعتراض کنیم، چون انتخاب خودمان است، وگرنه گمان‌تان می‌شود فیلمی ساخت که مثلاً اعتراض به دیگر ارکان یا قوه‌ها باشد؟ بی‌تردید خیر!
در حالی که سینماهای آمریکا تا آینده نامشخص تعطیل هستند و شرکت‌های فیلم‌سازی ساخت فیلم‌های پرفروش را تا ۲۰۲۱ به تعویق انداخته‌اند، گزارشات از سقوط ۴۰ درصدی باکس آفیس در سال جاری خبر می‌دهند.
«ارتش سری» توانست در زمان محدود اکران خود مبلغ معادل یک و نیم میلیارد تومان را در گیشه سینما به خود اختصاص دهد، اما فروش خوب فیلم قاسمخانی در دو هفته اول با شیوع کرونا و تعطیلی طولانی مدت سینما‌ها تبدیل به اتفاقی تلخ برای این کارگردان سینما شد.
استانیسلاو لِم، نویسنده لهستانی رُمان سولاریس، از نویسندگان مشهور داستان های علمی تخیلی در اروپای شرقی است. او رُمان سولاریس (مشهور‌ترین و پرفروش‌ترین اثرش) را در سال ۱۹۶۱ به نگارش درآورد. آندری تارکوفسکی در سال ۱۹۷۲ رُمان لم را به فیلم برگرداند؛ و البته تغییراتی در رمان ایجاد کرد؛ به گونه‌ای که نمی‌توان فیلم را اقتباس کاملا وفادارانه ای از رمان لم دانست.
ادعای کپی شدن فیلم «خروج» که اکران اینترنتی را تجربه می‌کند، در حالی منتشر شده که به نظر می‌رسد یا اقدامات قانونی برای مسدود کردن راه‌های دانلود مدام در حال انجام است یا این موضوع ادعایی بیش نبوده است. در این صورت این پرسش پیش می‌آید که آیا حتی در صورت واقعی بودن قاچاق فیلم یادشده، این اقدام ممکن است از سوی جریان‌هایی صورت گرفته باشد که منافع خود را با باب شدن اکران آنلاین فیلم‌ها در خطر می‌بینند و اکنون به نفعشان است که نگرانی‌ها از نبود امنیت کافی برای اکران آنلاین فیلم‌ها بیشتر شود؟
بیستمین فیلم بلند ابراهیم حاتمی‌کیا را می‌توان بازنماییِ آخرین تلاش‌های جامعه برای گفتگو با سطوح بالای نظام سیاسی، جهت انجام «اصلاحاتِ اساسی» دانست.
اگر این نکته را در نظر بگیریم که “زمانه” محصول سال ۱۳۹۱ بوده است و آن زمان پریناز ایزدیارِ جوان شهرت چندانی نداشته است، می توان انتخاب او را برای اصلی ترین نقشِ مجموعه ریسکی بالا در نظر گرفت که حسن فتحی با شناخت هوشمندانه اش نسبت به بازیگر و درک پتانسیل، او نقش را به وی محول کرده و بی تردید می توان بازی پریناز ایزدیار را بهترین بازی این سریال در کنار هنرمندان پیشکسوتی چون حسین محجوب، هومن برق نورد و فریبا متخصص در نظر گرفت.
مینا اکبری خودش حضور در تحریریه‌های متفاوت و متنوعی را تجربه کرده. به همین خاطر هم هست که خوب می‌داند اتمسفر بودن در یک تحریریه چگونه است. با این حال نه در بند مرثیه سرایی گرفتار می‌شود و نه نگاه حسرت‌خوارانه‌اش به فرصت‌هایی که از دست رفته‌اند را به غمی نوستالژیک پیوند می‌زند و گرفتار خاطره‌بازی (واژه‌ی مستعمل و نفرت انگیزی است) می‌شود. آغازِ میدان جوانان (سابق)، پایانِ به قول خود خانم اکبری دوران روزنامه‌نگاری‌اش است.
«سال دوم دانشکده من» یک نقطه امیدوارکننده نه فقط برای رسول صدرعاملی، بلکه برای پرویز شهبازی است. کنار هم قرار گرفتن دو فیلم‌ساز که در عین تفاوت‌های فاحش در شیوه فیلم‌سازی، نقاط اشتراک قابل لمسی دارند، باعث شده این فیلم یادآور پختگی در به تصویرکشیدن زندگی، زمانه و تفکرات دختران نوجوان ایرانی باشد.
عضو هیات مدیره انجمن برنامه‌ریزان و دستیاران کارگردان خانه سینما نسبت به عملکرد این نهاد صنفی در حوزه تخصیص عیدی‌ها به صنوف سینمایی اعتراض کرد.
یک طنزپرداز می‌گوید: آیا اعتراض نکردن به شوخی‌های قومی در سریال «پایتخت» به ظرفیت بالا و هنردوستی مازندرانی‌ها ربط دارد؟ اتفاقا تایید همین نکته به‌نوعی نژادپرستی و توهین محسوب می‌شود، چون سایر اقوام ایرانی را که تاکنون به طنزهای قومیتی اعتراض کرده‌اند بدون جنبه و بی‌هنر معرفی می‌کند.
فیلم سینمایی خروج قرار است هفته آینده از طریق دو پلتفرم و در قالب بلیت‌فروشی در شبکه نمایش خانگی و در بستر اینترنت به نمایش درمی‌آید. پیش از این هم کنسرت‌های آنلاین موسیقی رایگان از طریق همه پلتفرم‌ها پخش شده است اما نمایش این فیلم به صورت انحصاری اعتراضاتی را به دنبال داشته است. مهدی کوهیان (تهیه‌کننده سینما و حقوقدان در حوزه رسانه) معتقد است نباید در زمانه گسترش کرونا در حزوه فرهنگ به شکلی رفتار کنیم که بوی کاسبی بدهد
سینمای ایران تا به این حد در وضعیت پیچیده، مرموز، ناشناخته و گروتسکی (طنز تلخ) گیر نکرده است. نقطه‌ای که می‌توان از آن به عنوان یک رخداد تاریخی یاد کرد.
فیلم سینمایی «امیر» اولین ساخته «نیما اقلیما» سال گذشته در سینماهای کشور اکران شد و در انتها نزدیک به دویست میلیون تومان فروش را برای خود به همراه داشت، این فیلم هرچند اثری تجربه‌گرا محسوب می‌شد اما در گیشه و نگاه منتقدین به موفقیت چندانی دست پیدا نکرد.
شکرخدا گودرزی (نویسنده و کارگردان تئاتر) درباره فیلم ۱۹۱۷ یادداشتی را به نگارش درآورده که در ادامه آمده است.
فیلم سینمایی «نبات» به کارگردانی پگاه ارضی با داستانی ساده و تا حدودی کلیشه‌ای درباره رابطه یک دختر و پدر، از فیلم‌اولی‌های شکست‌خورده در اکران سال گذشته بود.
فیلم نامه پایتخت ۶ نه تنها اساسنامه فصول قبل را رعابت نکرده است، بلکه گویی نویسنده تمرکز و احاطه کامل بر شخصیت ها و حالات آنان ندارد. نویسنده مانند رهبر یک ارکستر وظیفه هدایت و هماهنگی نوازندگان را به عهده دارد؛ در واقع آرش عباسی نه تنها پایتختی با ویژگی های جدید خلق کرده است بلکه ویژگی های گذشته شخصیت هایی مانند نقی ، هما ، فهیمه و از همه بیشتر ارسطو که می شود گفت چرخش زیادی داشته است را از میان برده.
