جمعه , ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳
نقد فیلم های ایرانی
نقد فیلم مجنون؛ سردرگم در قصه‌گویی و بیان روایت 21 بهمن 1402
نقد فیلم مجنون؛ سردرگم در قصه‌گویی و بیان روایت

نقد فیلم مجنون؛ سردرگم در قصه‌گویی و بیان روایت

«مجنون» فیلم مهمی است، اما به لحاظ ساختار و تکنیک حرف تازه ای ندارد. در «مجنون» با فیلمی مواجه هستیم که قصه ندارد و از نداشتن یک فیلمنامه منسجم رنج می‌برد، صحنه‌های جنگی به شدت زیاد است و هویت بصری که در آن شکل نمی‌گیرد و بیان روایت آشفته و شلخته می‌شود.

نقد فیلم میرو؛ شریف اما با فاصله زیاد تا فیلم‌شدن 21 بهمن 1402
نقد فیلم میرو؛ شریف اما با فاصله زیاد تا فیلم‌شدن

نقد فیلم میرو؛ شریف اما با فاصله زیاد تا فیلم‌شدن

فیلم «میرو» آخرین ساخته حسین ریگی درست شبیه ساخته قبلی او اثر نه چندان موفق «هوک» است. همان نماها و همان قاب‌ها و همان خط اصلی داستان.

«شه سوار»، ایده ای تکراری و ناموفق! 16 بهمن 1402
«شه سوار»، ایده ای تکراری و ناموفق!

«شه سوار»، ایده ای تکراری و ناموفق!

فیلم بازیگران درجه یکی داشت، همه در نقش آفرینی دقیق بودند، از میمیک صورت تا شخصی کردن نقش، از انعطاف جسمانی تا روان ادا کردن دیالوگ جملگی مثبت بودند اما نمی توانستند یک تنه ضعف های فیلمنامه با دیالوگ پردازی های پر مشکلش را جمع کنند.

نقد فیلم 16 بهمن 1402
نقد فیلم "ظاهر"؛ دو دهه تاخیر برای تولید یک فیلم کانونی

نقد فیلم "ظاهر"؛ دو دهه تاخیر برای تولید یک فیلم کانونی

نمی‌توان منکر این نکته بود که فیلمی با این شیوه ساختاری و محتوایی، دو دهه دیرتر ساخته شده و برای تولید فیلم‌هایی درخشان با مضمونی مشابه با این الگو، نیاز به دقت نظر بیشتر و پرداختی دقیق‌تر دارد.

نگاهی به فیلم «آغوش باز»؛ در جستجوی آغوش باز گیشه 16 بهمن 1402
نگاهی به فیلم «آغوش باز»؛ در جستجوی آغوش باز گیشه

نگاهی به فیلم «آغوش باز»؛ در جستجوی آغوش باز گیشه

باید دید تلاش‌های شعیبی که فیلم‌های قبلی وی چندان موفقیتی در گیشه نداشته‌اند در آخرین ساخته او به ثمر می‌نشیند که در فهرست پر فروش‌های اکران ۱۴۰۳ قرار گیرد یا نه.

نقد فیلم «قلب رقه»؛ یک اکشن نسبتا خوش ساخت 16 بهمن 1402
نقد فیلم «قلب رقه»؛ یک اکشن نسبتا خوش ساخت

نقد فیلم «قلب رقه»؛ یک اکشن نسبتا خوش ساخت

قلب رقه به عنوان یک فیلم حادثه‌ای با پس زمینه سیاسی، فیلم سرگرم کننده‌ای است که می‌تواند جذابیت‌هایی برای عامه تماشاگران به همراه داشته باشد. البته به شرط اینکه جلوه‌های ویژه غیرمیدانی آن رتوش مجدد شود.

نقد فیلم «صبحانه با زرافه‌ها»؛ استاد بازی با ژانر 16 بهمن 1402
نقد فیلم «صبحانه با زرافه‌ها»؛ استاد بازی با ژانر

نقد فیلم «صبحانه با زرافه‌ها»؛ استاد بازی با ژانر

نکته قابل توجه درباره دومین ساخته سینمایی سروش صحت، فیلم بودن در عین نبودن است. صحت عشق را در عین نشان ندادن زنی در فیلمش معنا می‌کند. رفاقت را در جایی که خلا آن حس می‌شود به چشم می‌آورد و بخشش را هم در عمیق‌ترین نقطه‌ای که کمتر کسی حاضر است انجام دهد، جای می‌دهد.

درباره «بی‌بدن»؛ وقتی نگاه ژورنالیستی سینما را می‌بلعد 15 بهمن 1402
درباره «بی‌بدن»؛ وقتی نگاه ژورنالیستی سینما را می‌بلعد

درباره «بی‌بدن»؛ وقتی نگاه ژورنالیستی سینما را می‌بلعد

«بی‌بدن» فارغ از مسائل فیلمنامه در کارگردانی هم نکته‌ای را به جذابیت اثر اضافه نکرد و همین موضوع منجر شد تا آن سوژه ملتهب آشنا همه چیز را ببلعد و سازندگان را به این دلخوش کند که ماجرای پرونده غزاله و آرمان به تنهایی کنجکاوی‌برانگیز خواهد بود و البته که تشخیص درستی بوده، اما در این مسیر سینما فراموش شده است.

درباره «صبحانه با زرافه‌ها»؛‌ رنج و بی‌خیالی در یک قصه مردانه 15 بهمن 1402
درباره «صبحانه با زرافه‌ها»؛‌ رنج و بی‌خیالی در یک قصه مردانه

درباره «صبحانه با زرافه‌ها»؛‌ رنج و بی‌خیالی در یک قصه مردانه

«صبحانه با زرافه‌ها» فراتر از حد انتظار بود. فضای شلوغ و پرکاراکتر «جهان با من برقص»، اینجا جایش را به یک خلوت پنج نفره با یک قصه جمع و جور و سر راست داده. قصه‌ای کاملا مردانه بدون حضور بازیگر زن (به استثنای آن سه خانمی که در رستوران و آن دو نفری که کنار خیابان نشسته بودند) که با وجود مردانه بودن، همه لحظات بار حسی و عاطفی مناسبی دارند.

نقد بی‌بدن؛ فیلمی که فرایند رمزگشایی به خوبی در آن شکل نگرفته است 15 بهمن 1402
نقد بی‌بدن؛ فیلمی که فرایند رمزگشایی به خوبی در آن شکل نگرفته است

نقد بی‌بدن؛ فیلمی که فرایند رمزگشایی به خوبی در آن شکل نگرفته است

اولین ساخته مرتضی علیزاده اگرچه با ضعف‌هایی روبروست اما فیلمی نیست که بتوان از کار تیمی خوب آن گذشت و باید در نظر داشت که اساسا تولید اینگونه آثار در سینمای ایران علاوه بر دشواری های فیلمسازی با محدودیت های بسیار دیگری نیز روبروست که هر کدام خود می تواند چالشی جدی بر سر راه اثر باشد.

نقد فیلم 15 بهمن 1402
نقد فیلم "دروغ‌های زیبا"؛ سوغات هند

نقد فیلم "دروغ‌های زیبا"؛ سوغات هند

فیلم در نمایشی بدون افت و خیز و فاقد جذابیت، بیشتر به تلاشی در جهت تحقق سبد متنوع سینمایی بخش سودای سیمرغ جشنواره می‌ماند و نمی‌تواند توجه اهالی رسانه در سالن برج میلاد را به عنوان اولین فیلم اکران شده در جشنواره به خود جلب ‌کند.

نقد فیلم«صبحانه با زرافه‌ها»؛ دومین گام در عینِ صحت 15 بهمن 1402
نقد فیلم«صبحانه با زرافه‌ها»؛ دومین گام در عینِ صحت

نقد فیلم«صبحانه با زرافه‌ها»؛ دومین گام در عینِ صحت

به گمانم اگر صحت، فکری برای بهتر شدن ریتم فیلم بکند و سکانس پایانی را هم، ادیت کند، «صبحانه با زرافه‌ها» می‌تواند خارج از مرزهای ایران هم بدرخشد. [تصمیم‌اش با خودش است؛ فیلم آدم مثل بچه آدم است باید درست بزرگش کند!]

نقد فیلم «آبی روشن»، از ملودرام اخلاقی تا موسیقی که میزانسن می‌چیند 15 بهمن 1402
نقد فیلم «آبی روشن»، از ملودرام اخلاقی تا موسیقی که میزانسن می‌چیند

نقد فیلم «آبی روشن»، از ملودرام اخلاقی تا موسیقی که میزانسن می‌چیند

به کارگیری چهار عنصر ژانر ملودرام در فیلم سینمایی «آبی روشن» توانسته به تاثیرگذاری این فیلم روی مخاطب کمک کند.

نقد فیلم «صبح اعدام»؛ فیلمی بد از یک گزارش خوب 15 بهمن 1402
نقد فیلم «صبح اعدام»؛ فیلمی بد از یک گزارش خوب

نقد فیلم «صبح اعدام»؛ فیلمی بد از یک گزارش خوب

ساخت فیلم سینمایی بد در مورد شخصیت‌های مهم تاریخی نه‌تنها به محبوبیت آنها نمی‌افزاید بلکه باور مردم نسبت به چنین شخصیت‌هایی را مخدوش می‌سازد.

نقد فیلم «پروین» این شعر قافیه ندارد 15 بهمن 1402
نقد فیلم «پروین» این شعر قافیه ندارد

نقد فیلم «پروین» این شعر قافیه ندارد

ورزی پس از تجربه اندوزی در سریال‌های تاریخی این بار به سراغ سوژه پروین اعتصامی در سینما رفته و در فیلم پروین تلاش کرده بخشی از زندگی این شاعر بزرگ ایران زمین را به تصویر بکشد.

درباره فیلم «تمساح خونی»؛ جواد عزتی و درخشش با یک کمدیِ استاندارد 15 بهمن 1402
درباره فیلم «تمساح خونی»؛ جواد عزتی و درخشش با یک کمدیِ استاندارد

درباره فیلم «تمساح خونی»؛ جواد عزتی و درخشش با یک کمدیِ استاندارد

«تمساح خونی» در فیلمنامه از ایده تا اتفاقات و رویدادهای فرعی تفاوت خود را نشان می‌دهد و در شکل بصری و کارگردانی هم قاعده‌مند است و با کمترین تلاشی برای لوده‌بازی موقعیت‌هایی جذابی را ایجاد می‌کند.

درباره فیلم هایی که استاندارد فستیوال را ندارند و هیات انتخاب باید پاسخگوی بی‌تقوایی باشد 15 بهمن 1402
درباره فیلم هایی که استاندارد فستیوال را ندارند و هیات انتخاب باید پاسخگوی بی‌تقوایی باشد

درباره فیلم هایی که استاندارد فستیوال را ندارند و هیات انتخاب باید پاسخگوی بی‌تقوایی باشد

نقدی درباره فیلم های تمساح خونی ،تابستان همان سال ، بی بدن و پرواز 175 را بخوانید.

نقد فیلم «نبودنت»؛ سرد، تاریک، بی‌رمق و بی‌جان 14 بهمن 1402
نقد فیلم «نبودنت»؛ سرد، تاریک، بی‌رمق و بی‌جان

نقد فیلم «نبودنت»؛ سرد، تاریک، بی‌رمق و بی‌جان

شخصیت‌پردازی ضعیف و عدم روابط بین شخصیت‌های داستان «نبودنت» باعث می‌شوند که بیننده انگیزه‌ای برای تماشای داستان نداشته باشد چرا که مجبور است در ذهنش پازل روابط شخصیت‌های داستان را حل کند و در این میان هیچ گره‌ای در کار نیست که برای بیننده هم یافتن فرهاد در کارگاه‌های حاشیه شهر مهم باشد.

نقد فیلم «شه‌سوار»؛ یک کپی ضعیف از «شادروان» 14 بهمن 1402
نقد فیلم «شه‌سوار»؛ یک کپی ضعیف از «شادروان»

نقد فیلم «شه‌سوار»؛ یک کپی ضعیف از «شادروان»

«شه‌سوار» فیلمی است که نتوانست از فضای مستعد خود، حداقل استفاده را به عمل بیاورد. تمام انگیزه صاحبان فیلم، تکرار موفقیت‌هایی بود که با «شادروان» رقم خورده بود درحالی‌که «شه‌سوار»، یک کپی دسته‌چندمی از این فیلم محسوب می‌شود.

نقد فیلم «نپتون»؛ خورشید باشیم نه نپتون 14 بهمن 1402
نقد فیلم «نپتون»؛ خورشید باشیم نه نپتون

نقد فیلم «نپتون»؛ خورشید باشیم نه نپتون

زندگی انسان‌ها‌ هیچ گاه خالی از مشکلات پیچیده نبوده و بسیاری از سینماگران تلاش کرده‌اند در مدیوم سینما به روایت و احیانا راهکاری برون رفت از این مشکلات بپردازند.

نقد فیلم «بی‌بدن»؛ پرداخت بدون لکنت به یک سوژه ملتهب اجتماعی 14 بهمن 1402
نقد فیلم «بی‌بدن»؛ پرداخت بدون لکنت به یک سوژه ملتهب اجتماعی

نقد فیلم «بی‌بدن»؛ پرداخت بدون لکنت به یک سوژه ملتهب اجتماعی

«بی‌بدن» فیلم‌نامه جدی و جسورانه‌ای در پرداختن به یک سوژه ملتهب اجتماعی دارد، به لحاظ مضمون و ساختار توانمند است و قصه‌اش را بدون لکنت روایت می‌کند.

نقد فیلم «صبح اعدام»؛ مجلس روضه‌خوانی 14 بهمن 1402
نقد فیلم «صبح اعدام»؛ مجلس روضه‌خوانی

نقد فیلم «صبح اعدام»؛ مجلس روضه‌خوانی

«صبح اعدام»، فیلم چندان هوشمندانه‌ای برای کارگردان و دو شخصیتی که فیلم بر مبنای لحظات آخر زندگی آنها به تصویر کشیده شده، نیست. لحظات مرده بسیاری دارد که نمی‌توانند گشایشی در مسیر درام حاصل کنند.

نقد فیلم «تمساح خونی»؛ خونِ سرد،گیشۀ گرم 14 بهمن 1402
نقد فیلم «تمساح خونی»؛ خونِ سرد،گیشۀ گرم

نقد فیلم «تمساح خونی»؛ خونِ سرد،گیشۀ گرم

جواد عزتی با تلاش برای ساخت فیلمی نزدیک به بلاکباسترهای سینمای آمریکا، سعی کرده در تمساح خونی، اثری سرگرم‌کننده و نسبتا پرهزینه را بازی و کارگردانی کند.

نقد فیلم «شکار حلزون»؛ جهانی به‌شدت کوچک 14 بهمن 1402
نقد فیلم «شکار حلزون»؛ جهانی به‌شدت کوچک

نقد فیلم «شکار حلزون»؛ جهانی به‌شدت کوچک

«شکار حلزون» فیلم کم‌رمقی است که نه قصه‌اش پیش می‌رود و نه اتمسفر لازم برای رسیدن به یک اثر سینمایی را در خود دارد.

نقد فیلم «دروغ‌های زیبا»؛ تلاش‌های بی‌فایده برای جذب مخاطب 14 بهمن 1402
نقد فیلم «دروغ‌های زیبا»؛ تلاش‌های بی‌فایده برای جذب مخاطب

نقد فیلم «دروغ‌های زیبا»؛ تلاش‌های بی‌فایده برای جذب مخاطب

با ریتم کُند، ساختار کشدار و یکنواخت فیلم «دروغ‌های زیبا» که هیچ گره و تعلیق و فراز و فرودی را بر نمی‌تابد، نمی‌توان استقبال و همراهی مخاطب را در زمان اکران عمومی این فیبم انتظار داشت.

نقد فیلم «دو روز دیرتر»، سرشار از اتفاقات کلیشه‌ای و بی‌حاصل 14 بهمن 1402
نقد فیلم «دو روز دیرتر»، سرشار از اتفاقات کلیشه‌ای و بی‌حاصل

نقد فیلم «دو روز دیرتر»، سرشار از اتفاقات کلیشه‌ای و بی‌حاصل

در فیلم «دو روز دیرتر» کلیشه‌هایی مانند مهاجرت، فرزندآوری و رباخواری به چشم می‌خورد. البته به هیچ‌کدام به صورت کامل نپرداخته، همین پرداخت نصفه و نیمه باعث سرگردانی مخاطب هم شده است.

نقد «بی‌بدن»؛ فیلمی که سوژه‌اش را جدی نگرفت 14 بهمن 1402
نقد «بی‌بدن»؛ فیلمی که سوژه‌اش را جدی نگرفت

نقد «بی‌بدن»؛ فیلمی که سوژه‌اش را جدی نگرفت

«بی‌بدن» فیلم موقعیت نیست. تلاش می‌کند تا چالش‌هایی غیرموجه را در یک درام صریح به تصویر کشیده و در این مسیر، نمی‌تواند به دلیل ناخوانایی آن چالش‌ها با روند درام و البته اجتماع امروز، آن تاثیر لازم را بر روی مخاطب داشته باشد.

درباره «تمساح خونی»؛ اقتدار در گام اول فیلم‌سازی 14 بهمن 1402
درباره «تمساح خونی»؛ اقتدار در گام اول فیلم‌سازی

درباره «تمساح خونی»؛ اقتدار در گام اول فیلم‌سازی

جواد عزتی» در میان انبوه فیلم‌های کمدی که فاقد تکنیک و تسلط در کارگردانی هستند، ثابت می‌کند که می‌توان فیلمی در این‌گونه ساخت که در حین خنده گرفتن از مخاطب در موقعیت‌های مختلف، به ذات سینما هم وفادار باشد.

نقد فیلم «تابستان همان سال»؛ لذت فیلم دیدن را به دل مخاطب نمی‌گذارد 14 بهمن 1402
نقد فیلم «تابستان همان سال»؛ لذت فیلم دیدن را به دل مخاطب نمی‌گذارد

نقد فیلم «تابستان همان سال»؛ لذت فیلم دیدن را به دل مخاطب نمی‌گذارد

«تابستان همان سال» قطعا اتمسفر سینمایی اثر است، فیلم می‌داند که چه می‌خواهد بگوید، فیلم پر است از قاب تصویرهایی که به لحاظ بصری در عین چشم‌نوازی از اثر بیرون نمی‌زند و همانند یک بسته درست در خدمت مضمون و محتوای اثر است.

نقد فیلم «تمساح خونی»؛ یک کمدی‌اکشن سرحال 14 بهمن 1402
نقد فیلم «تمساح خونی»؛ یک کمدی‌اکشن سرحال

نقد فیلم «تمساح خونی»؛ یک کمدی‌اکشن سرحال

اولین ساخته جواد عزتی فیلم سر حالی از آب در آمده است، او تجربه بازی‌های خوبش در نقش‌های کمدی و جدی را توشه کرده و در ساخت فیلم تمساح خونی به کار برده است.

نقد فیلم «دو روز دیرتر»؛ یک فیلم سینمای بدنه که جایش در جشنواره نیست 13 بهمن 1402
نقد فیلم «دو روز دیرتر»؛ یک فیلم سینمای بدنه که جایش در جشنواره نیست

نقد فیلم «دو روز دیرتر»؛ یک فیلم سینمای بدنه که جایش در جشنواره نیست

«دو روز دیرتر»، فیلمی سفارشی‌ست برای «ازدیاد جمعیت» که این وسط به سفارش‌های دیگر هم می‌پردازد از جمله اینکه «چرا مهاجرت؟»، «مهاجرت مال طرفداران حکومت پهلوی‌ست»، «به آژانس‌های مهاجرت اعتماد نکنید»، «فقط نویسنده‌های کم‌استعداد که یک تخته‌شان کم است به فکر رفتن هستند» و… که از نظر من، تا این جای قضیه، چندان جای انتقاد نمی‌ماند چرا که دولت‌ها، همیشه دنبال سفارش دادن به فیلمسازان هستند و فیلم‌های قابل توجهی هر ساله در امریکا، به شکل سفارشی ساخته می‌شوند و اصلاً هم جای انکار ندارد.

نقد فیلم «شکار حلزون»؛ قصه رفت و برگشت‌های مینو 13 بهمن 1402
نقد فیلم «شکار حلزون»؛ قصه رفت و برگشت‌های مینو

نقد فیلم «شکار حلزون»؛ قصه رفت و برگشت‌های مینو

محسن جسور در شکار حلزون تلاش کرده تا ملودرام تاثیرگذاری بسازد اما در انجام آن تا حدود زیادی ناموفق بوده است که بخش مهمی از آن به انتخاب بازیگرانش بازمی‌گردد

نقد فیلم 13 بهمن 1402
نقد فیلم "دو روز دیرتر"؛ یک کمدی رمانتیک تاریخ مصرف گذشته

نقد فیلم "دو روز دیرتر"؛ یک کمدی رمانتیک تاریخ مصرف گذشته

نعیمی در تازه‌ترین ساخته سینمایی خود کارگردانی شسته‌رفته‌ای را به نمایش گذاشته و در قاب‌بندی هایش اثری از قاب‌های تلویزیونی نیست. در عین حال فیلم به لحاظ ریتم به ویژه در نیمه نخست مشکلی نداشته و تماشاگرش را خسته نمی‌کند. هر چند که نعیمی در انتخاب بازیگرهایش می‌توانست با وسواس بیشتری رفتار کرده و روی کلیشه‌های امتحان پس‌داده حساب باز نکند.

درباره فیلم سینمایی «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی؛ شهرک آزمایش 9 بهمن 1402
درباره فیلم سینمایی «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی؛ شهرک آزمایش

درباره فیلم سینمایی «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی؛ شهرک آزمایش

سازنده فیلم «شهرک» در فیلم «سازهای ناکوک» نشان داد از سینما به ماهوی سینما شناخت کافی دارد و با تسلط بر ماهیت وجودی سینما که تصویرسازی در ذهن مخاطب از المان‌های اصلی آن محسوب می‌شود؛ فیلم‌نامه‌اش را پیش می‌برد. در این رهگذر استفاده از تکنیک‌های بصری و آنچه فیلم را قوام می‌بخشد، از جمله علاقه‌مندی‌های علی حضرتی است. آن‌سان که کادر و قاب‌هایی که از او در فیلم اولش به یادگار مانده، هنوز در ذهن جولان می‌دهد.

نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ در سینمای عیاری، خانواده همه ‌چیز است 2 بهمن 1402
نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ در سینمای عیاری، خانواده همه ‌چیز است

نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ در سینمای عیاری، خانواده همه ‌چیز است

کیانوش عیاری در ویلای ساحلی فقر را به تصویر می‌کشد تا بگوید شریف‌ترین انسان‌ها در زمان تنگدستی ناچار به انجام اعمالی می‌شوند که قلبا تمایلی به آن ندارند، همان سخن معروف که می‌فرماید فقر از هر دری که وارد شود ایمان از درِ دیگر خارج می‌شود، روابط میان انسان‌ها را به تصویر می‌کشد و تلنگر می‌زند به کسانی که از عتاب قرآن یعنی لاتجسسوا چشم‌پوشی می‌کنند و این حق را به خود می‌دهند تا در ریز جزییات روابط انسان‌‌ها کنکاش کنند.

درباره فیلم ویلای ساحلی؛ یک کمدی موقعیت شریف 4 دی 1402
درباره فیلم ویلای ساحلی؛ یک کمدی موقعیت شریف

درباره فیلم ویلای ساحلی؛ یک کمدی موقعیت شریف

«ویلای ساحلی» نماینده شایسته‌ای برای کمدی موقعیت است؛ جنسی از کمدی که در غوغاسالاری کمدی شخصیت و البته تبحر خاصی که تولید این شکل از کمدی می‌طلبد، در سینمای این سال‌های ایران، تقریبا کمیاب شده است.

نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ زنگ تفریح یک فیلمساز چیره‌دست 3 دی 1402
نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ زنگ تفریح یک فیلمساز چیره‌دست

نگاهی به فیلم «ویلای ساحلی»؛ زنگ تفریح یک فیلمساز چیره‌دست

اینکه عیاری به دلایلی که خود شرح داده به سراغ ساخت ویلای ساحلی رفته قابل درک است اما به زعم نگارنده، فیلمسازی در این سطح در چنین تجربه‌ای نیز می‌تواند باز هم از همان مرحله ایده و سوژه‌یابی و گسترش خط داستان و شخصیت‌پردازی نیز از ذهن غنی و پربار خود بهره گیرد اما متاسفانه و با اغماض ویلای ساحلی در نهایت به فیلم متوسطی بدل شده که در ابتدا و معرفی شخصیتها و موقعیت با ریتمی کند و فاقد جذابیت پیش می‌رود و اگرچه در میانه‌ها و با ورود مهمانان ویلا رنگ و بویی می‌گیرد اما باز هم کافی و وافی نیست.

درباره فیلم هتل؛ آیا هرآنچه ما را بخنداند طنز است؟ 20 آذر 1402
درباره فیلم هتل؛ آیا هرآنچه ما را بخنداند طنز است؟

درباره فیلم هتل؛ آیا هرآنچه ما را بخنداند طنز است؟

آیا فیلم سینمایی «هتل» که این روزها با خنده و خنداندن بیننده با لحن نامتعارف خود را به صدر گیشه رسانده یک کمدی است که بتوان آن را بر روی کاغذ طنز نامید؟ آری طنز نیست، چون شما روی کاغذ می‌خواهید بنویسید مردی که به زنش خیانت کرده یا برعکس و این فاجعه با حرکات حتی ناهمگون در کدام مدیوم به کمدی‌بودن ختم می‌شود؟

 نگاهی به فیلم «جوجه تیغی»؛ یک کمدی سالم 19 آذر 1402
نگاهی به فیلم «جوجه تیغی»؛ یک کمدی سالم

نگاهی به فیلم «جوجه تیغی»؛ یک کمدی سالم

جسارت در یک اثر کمدی را اگر در مرزشکنی و نزدیک شدن به مسائلی که همواره در باورهای جمعی اعضای جامعه خط قرمز تلقی شده‌اند معنا کنیم، این فیلم یک کمدی جسورانه است. اما جدا از موضوع اصلی، اتفاق مهم دیگری در روایت داستان نمی‌افتد و خرده روایت‌ها نیز همه در همان مسیر قصه‌ی اصلی قرار می‌گیرند.

نگاهی به فیلم «‌جنگل پرتقال» به کارگردانی آرمان خوانساریان؛ تصویری از شخصیتی عصیانگر 15 آذر 1402
نگاهی به فیلم «‌جنگل پرتقال» به کارگردانی آرمان خوانساریان؛ تصویری از شخصیتی عصیانگر

نگاهی به فیلم «‌جنگل پرتقال» به کارگردانی آرمان خوانساریان؛ تصویری از شخصیتی عصیانگر

فعل معلوم و مجهول در درس ادبیات فارسی معنای مشخصی دارد. فعلی که انجام‌دهنده آن مشخص نباشد، مجهول می‌نامند. بر این اساس در اولین پلان فیلم «جنگل پرتقال» کارگردان جوان برای مخاطب مجهولاتی ایجاد می‌کند از نحوه رفتار و تدریس معلم. معلمی که گویا مجهول ذهنش زیاد است. سر جنگ با پیرامون دارد.

درباره فیلم «نبودن»؛ مینی‌مال اما غافلگیر کننده 11 آذر 1402
درباره فیلم «نبودن»؛ مینی‌مال اما غافلگیر کننده

درباره فیلم «نبودن»؛ مینی‌مال اما غافلگیر کننده

نکته قابل توجه در فیلمنامه «نبودن» این است که اگرچه خرده روایت هایش هر کدام به تنهایی قابلیت ایجاد فضایی پر التهاب در ادامه فیلم ایجاد می‌کند اما به هیچگاه تنشی از نوع کلیشه‌های رایج در سینمای ایران ایجاد نمی‌کند و مصفا با همان آرامش آغازین فیلم، بحران‌هایش را مدیریت می‌کند.

حدود ۸ صبح؛ یک التهاب‌آفرینی بی‌پشتوانه 11 آذر 1402
حدود ۸ صبح؛ یک التهاب‌آفرینی بی‌پشتوانه

حدود ۸ صبح؛ یک التهاب‌آفرینی بی‌پشتوانه

آخرین ساخته منوچهر هادی، بازگشت کارگردان به خاستگاه اجتماعی خود است. فیلمی که اگرچه کارگردان را به دوران طلایی خود بازنگرداند اما روند بازگشت به سینمای اجتماعی و تداوم احتمالی فعالیت در این گونه قابل‌احترام است.

درباره فیلم «نبودن» به کارگردانی و نویسندگی علی مصفا؛ بودن یا نبودن 9 آذر 1402
درباره فیلم «نبودن» به کارگردانی و نویسندگی علی مصفا؛ بودن یا نبودن

درباره فیلم «نبودن» به کارگردانی و نویسندگی علی مصفا؛ بودن یا نبودن

مصفا که همیشه آثاری شخصی ارایه داده و همیشه مخاطبانی از جنس خاص را با خود همراه ساخته بود حالا یکی از شخصی‌ترین فیلم‌های خود را با نام «نبودن» در پراگ ساخته و درباره این فیلم در یک جمله می‌توان گفت: فرزند زمان خویشتن است. حال اگر بخواهیم از ظرافت‌ها و البته ظرفیت‌های این فیلم سخن بگوییم نکات بسیاری قابل شمردن است. قصه این فیلم که بی‌ربط به اوضاع سیاسی ایران و جهان نیست، جدال سیاسی کهنه‌ای را بازخوانی می‌کند و در عین بازخوانی با دلایل منطقی و داستانی آن را بی‌هیچ برخورد شعاری آسیب‌شناسی می‌کند.

درباره فیلم «مصلحت» به کارگردانی حسین دارابی؛ مصلحت نظام یعنی عدالت یعنی دفاع از مظلوم 9 آذر 1402
درباره فیلم «مصلحت» به کارگردانی حسین دارابی؛ مصلحت نظام یعنی عدالت یعنی دفاع از مظلوم

درباره فیلم «مصلحت» به کارگردانی حسین دارابی؛ مصلحت نظام یعنی عدالت یعنی دفاع از مظلوم

عنصر ارتباطی تلفن است، همان تلفنی که مهدی به قاسمی می‌زند تا از دست کمیته خلاص شود، همان تلفنی که جلالی را سر قرار گیر می‌اندازد و در نهایت همان تلفنی که مشکاتیان را از همه ‌چیز آگاه می‌کند.

 نگاهی به فیلم «گیج‌گاه» اولین فیلم بلند عادل تبریزی/ بازی با کلیشه های خاطره انگیز 4 آذر 1402
نگاهی به فیلم «گیج‌گاه» اولین فیلم بلند عادل تبریزی/ بازی با کلیشه های خاطره انگیز

نگاهی به فیلم «گیج‌گاه» اولین فیلم بلند عادل تبریزی/ بازی با کلیشه های خاطره انگیز

عادل تبریزی به عنوان فیلمسازی جوان که از سینمای کوتاه قدم به سینمای حرفه ای گذاشته سعی می کند اصولی را برای اثر خودش بنا کند که گرچه ظاهری مدرن و امروزی ندارد ولی می تواند تا حدودی راه را برای رسیدن به سینمایی خاطره انگیز و در عین حال جذاب برای نسل جدید ناآشنا،با آنچه در سال های آغازین سینمای بعد از انقلاب بر آن رفته است،هموار کند.

نقد فیلم «آهو» اثر هوشنگ گلمکانی؛ اولین دیدار ما بود و شاید آخرین دیدار 28 آبان 1402
نقد فیلم «آهو» اثر هوشنگ گلمکانی؛ اولین دیدار ما بود و شاید آخرین دیدار

نقد فیلم «آهو» اثر هوشنگ گلمکانی؛ اولین دیدار ما بود و شاید آخرین دیدار

جغرافیای منزل آهو که به‌ درستی در ذهن مخاطب شکل نمی‌گیرد، روزی از روزهای بی‌تابی در پیاده‌روی آهو بره‌ای را وسط جنگل پیدا می‌کند. بره را نزد چوپان برده و مشغول گفت‌وگو می‌شود.

درباره فیلم «عروسی مردم»؛ قدرت و استیصال 24 آبان 1402
درباره فیلم «عروسی مردم»؛ قدرت و استیصال

درباره فیلم «عروسی مردم»؛ قدرت و استیصال

ساخته مجید توکلی، تلفیقی از قدرت و استیصال است؛ که در شکار ایده و بسط مضمونی سطحی آن قدرتمند ظاهر شده اما در پردازش نهایی و به نتیجه رساندن آن، دچار استیصال مفرطی می‌شود که اجازه نمی‌دهد کار در اندازه حقیقی خود بدرخشد و در حافظه تاریخی مخاطب ماندگار شود.

مخاطب، درون جنگل پرتقال حضور دارد 24 آبان 1402
مخاطب، درون جنگل پرتقال حضور دارد

مخاطب، درون جنگل پرتقال حضور دارد

مخاطب در شخصیت‌های اصلی این فیلم، زوایا، اکناف، تجربه‌ها، هراس‌ها و تروماهای روحی‌شان را خیلی خوب درمی‌یابد و می‌شود گفت مخاطب به ‌نوعی در زندگی آنها حضور پیدا می‌کند.

 نگاهی به فیلم «جنگل پرتقال»؛ اذعان به اشتباهات به تنهایی کافی است؟ 14 آبان 1402
نگاهی به فیلم «جنگل پرتقال»؛ اذعان به اشتباهات به تنهایی کافی است؟

نگاهی به فیلم «جنگل پرتقال»؛ اذعان به اشتباهات به تنهایی کافی است؟

«جنگل پرتقال» فرصتی است برای روبرو شدن با خویشتن. برای جبران مافات و برای برداشتن سنگ‌های سخت به جای برگشتن به عقب!

درباره فیلم «جنگل پرتقال»؛ رها‌کننده و شورانگیز 13 آبان 1402
درباره فیلم «جنگل پرتقال»؛ رها‌کننده و شورانگیز

درباره فیلم «جنگل پرتقال»؛ رها‌کننده و شورانگیز

هرچه که هست، «جنگل پرتقال»، یکی دیگر از آن تلاش‌ها، در سینمای ما است که مخاطب‌اش را نه از دل هیاهوهای مرسوم و نگاه به طبقه‌ای خاص، که مخاطب‌اش را به واسطه اتمسفر پرانرژی و رنگ و لعابی که به کمک پیشبرد پیرنگ آمده‌اند، به دست می‌آورد و تماشای‌اش می‌تواند به اندازه شخصیت‌های رهای فیلم، رها‌کننده و شورانگیز باشد.