نمایش مارمولک از شبکه چهار که اساسا دخلی به تغییر نگرش کلی مدیران رسانه ملی ندارد و در واقعیت امر آنچه می‌توان به دلایل و انگیزه پخش فیلم اشاره کرد، بیشتر معطوف به نگرانی از بایکوت رسانه ملی از طرف مردم و در خوش‌بینانه‌ترین حالت تغییر نگرش مدیران فعلی نسبت به پیام فیلم و به تعبیری تلاش برای بازسازی اعتبار و اعتماد عمومی از روحانیت است که در ذهنیت مردم به درست یا غلط مسبب معضلات و مشکلات و بحران‌های ریز و درشت اجتماعی و سیاسی می‌دانند.
ویژگی هایی هست که خورشید آن ماه را قابل تامل می سازد. مهمترین آن، نقد فرهنگی است که زنان را در برابر هم می شوراند و مردانی که می توانند تبدیل به خونریزانی متحرک شوند. گلوله هایی که می توانند هر کجا را به آتش بکشند.
یک عنصر دیگر که دارد در کارهای صحت به کلیشه تبدیل می‌شود، استفاده از موسیقی است. در «صبحانه با زرافه‌ها» اسم شخصیت عروس، مریم است. صحت برای میان‌پرده‌های فیلمش چند ترانه قدیمی که یک مریمی تویش دارد، انتخاب کرده است که به جز علاقه صحت به استفاده از ترانه و موسیقی در کارهایش هیچ توجیه دیگری ندارد.
رودریگو گوتیرز مدیر وب‌سایت نقد فیلمهای خارجی به مرور فیلم «در آغوش درخت» پرداخت.
«کیک محبوب من» متریال داستانی‌اش به اندازه یک فیلم کوتاه است و با اضافه کردن بیهوده سکانس مواجه گشت ارشاد با کاراکتر مهین، می‌خواهد این زن مسن محافظه‌کار را تبدیل به پرسوناژی معترض کند.
«ترس از اشک‌های واقعی» که اکنون در حال اکران در گروه سینمایی هنر و تجربه است، می‌توان تجربه‌گرایی امیراحمد قزوینی به‌عنوان بازیگر در مقام یک کارگردان دانست و این با درونمایه خود فیلم هم نسبتی معنادار دارد که قصه آن درباره یک بازیگر است که تجربه بازیگری را نه به‌عنوان یک حرفه که به‌مثابه شکلی از زیستن تجربه می‌کند و گویی بحران‌ها و تضادهای درونی او به‌عنوان یک انسان در مرز بین بازیگری و زندگی مماس شده و بازنمایی می‌شود.
مشکل اساسی صبحانه با زرافه‌ها دقیقا همین است که می‌خواهد هستی و چیستی مرگ و زندگی را در قالب یک «استونرمووی»، به‌عنوان یکی از ساب‌ژانرهای کمدی به تماشاگرش انتقال دهد، درحالی‌که مخاطب برای دیدن فیلمی از سروش صحت با آن سابقه درخشان در امر سریال‌سازی و تجربه موفق در ساخت آثار کمدی پا به سالن سینما گذاشته و از او انتظار «خلق موقعیت» و ساخت لحظات خنده‌دار دارد.
همه چیز در «زودپز»، خیلی زود از روی اجاق برداشته شده و ناپخته است؛ از موقعیت‌هایی که با شتاب‌زدگی موشک‌های درون فیلم پشت سر هم ردیف می‌شوند تا خلق رابطه بین دو کاراکتر اصلی که بار آن را به تمامی، خودِ تنابنده به دوش می‌کشد.
طی چند سال اخیر آنچه از محصولات ارزشی این دلواپسان فرهنگی در حوزه سینما دیدیم همه لودگی و ابتذال بود و آنچه ندیدیم کمترین دلواپسی جماعتی که در گذشته به طرفه‌العینی خون‌شان به جوش می‌آمد که حتی نه تنها لب به گلایه باز نکردند که خود به نوعی تبدیل به چیزی شدند که عمله طرب خطاب می‌کردند.
برای مخاطبان حرفه‌ای سینما که کارنامه محسن امیر یوسفی، سعید ملکان و رضا عطاران را می‌دانند چنین ترکیبی از سازندگان نویدبخش یک اثر خاص و خلاقانه بود و از ماه‌ها پیش خبرهای تولید و اکران آن را دنبال می‌کردند، انتظاری که با تماشای فیلم به غافلگیری تبدیل شد، رشد برق‌آسای فروش در روزهای اول پخش و سقوط ناگهانی گیشه نتیجه همین غافلگیری است.
محمود گبرلو: انتخاب منوچهر شاهسواری به‌عنوان دبیر جشنواره فیلم فجر یک انتخاب درست و با تدبیر و درایت برای احیای ماهیت دوباره جشنواره فیلم فجر است.
پول و پارتی بیش از آنکه فیلم باکیفیت و ماندگاری باشد، فیلم مهم و قابل‌تاملی است. اهمیت این فیلم بدان جهت است که نشان می‌دهد تا چه اندازه روح فیلمفارسی در سینمای این سال‌های ایران زنده است.
بخش قابل توجهی از فضای فیلمهای رسول‌اف و به‌طور ویژه فیلم دانه انجیر معابد به نمادگرایی‌ها و فضای استعاری مربوط می‌شود. از قضا، این تمهید فیلمساز به مذاق بسیاری از هواداران فیلم خوش آمده و آن را یکی از امتیازات هنری و ادبی بودن آن عنوان می‌کنند و از سویی به اعتباری برای فیلم بدل شده، اما آنچه مشخص است، این است که کارکرد دراماتیک این نمادگرایی چقدر بوده و تا چه حد توانسته به درک بهتر و ماندگاری آن کمک کند؟
فیلم رامبد جوان نمی‌تواند رسالت و هدف اصلی خود را به عنوان یك اثر كمدی به انجام برساند.
ظرافت، گمشده اصلی سینمای کمدی ماست. فیلمهای کمدی ایرانی عمدتا زمخت‌اند و برای خنداندن به دم‌دستی‌ترین چیزها متوسل می‌شوند.
یک کارشناس سینما خطاب به پولدارها و پولسازان سینما گفت: مسئولیت اجتماعی شما در این برهه تاریخی سینما، حمایت و کمک به سینمایی است که اگر چراغی در آن همچنان روشن است مرهون همان سینمای متفکر است.
در بعضی از داوری‌ها و قضاوت‌ها ترازوی عدالت برابر نیست. به سمت هم‌خونان، همبستگان، هم‌پیاله‌ها، همراهان، هم‌حزبی‌ها و هم… سنگین‌تر شده است. گمانم این مورد اخیر می‌تواند آغازی برای بازنگری در روند و روش و منشی باشد که آگاهانه و ناآگاهانه به باور مردم، روش قضاوت، مسیر درست و… ضربه سختی زده است.
«کیک محبوب من» یک تیزر تبلیغاتی کش آمده است. فیلمی که حتی در انتخاب شخصیت اصلی‌اش دچار اشتباه فاحش شده است. پیرزنی که به شکلی مفروض احساس تنهایی می‌کند، با پیرمردی آشنا می‌شود و در شب وصالشان، مرد بر اثر تداخل دارویی شراب و قرص ویاگرا می‌میرد.
فیلمی مانند «شهر خاموش» احمد بهرامی برآیند این درهم‌آمیختگی انسان و محیط و نمونه‌ای جذاب و منحصر به‌فرد از عجین‌شدگی شخصیت‌های درام با مکان رخداد است.
«کاناپه»ی عیاری در برزخ میان زیست رسمی و غیررسمی سینمای ایران گرفتار شده است. تنها اندکی شجاعت و عقلانیت مدیران سینمایی لازم است تا این فیلم بتواند در ایران به نمایش عمومی درآید و جایگاهی که شایسته‌ی آن است هرچند با تأخیر، در تاریخ سینمای ایران کسب کند. تاریخ نشان داده که فیلم‌ها بالاخره راه خود را به سوی مخاطب پیدا می‌کنند، اما امیدوارم این گشایش بدون تضییع حقوق مادی و معنوی عوامل فیلم رخ دهد.
نوستالژی یک مرهم یا مکانیسم دفاعی در برابر اختلالات روانی و مسکنی برای آرام شدن دل‌های نگران است. آنها که نمی‌توانند گره از مشکلات خود در دنیای کنونی باز کنند به حریم امن نوستالژی پناه می‌برند تا به خیال خویش از گزند حادثه دور بمانند و با دل دادن به لحظات خوش گذشته در خوابی عمیق و لذت‌بخش فرو بروند.
